Buenos dias!

Dit stukje schrijvende zit ik buiten in mijn schommelstoel te genieten van het heerlijke windje en de redelijk koele avond. De dagen hier zijn heet, overdag zo tussen de 30 en 40 graden, de zon gaat onder rond 18u en dan is het heerlijk vertoeven buiten. Overdag kan je beter zorgen dat je in de schaduw blijft, we weten inmiddels feilloos van elke straat de schaduwkant aan te wijzen, één van de eerste dingen die je hier noodgedwongen leert! Verder heeft mijn kantoor airconditioning, wat onmisbaar is om goed te kunnen werken in deze temperaturen. Voor ons Hollanders is het even wennen aan dit soort weersomstandigheden, maar ik moet zeggen dat het snel went. De mensen hier staan vroeg op, omdat de temperatuur dan nog aangenaam is, ’s middags houden ze een siesta of hangen ze in hun schommelstoelen en ’s avonds genieten ze van de avond. De siesta sla ik over, maar verder heb ik het ritme een beetje overgenomen en dat bevalt goed! De weken hier vliegen voorbij, ik heb het nog steeds erg naar mijn zin en geniet van mijn leventje hier. Het is alweer even geleden dat ik een berichtje heb geplaatst en ik heb dan ook weer veel dingen meegemaakt! Ik zal beginnen bij ons jungle-avontuur, de afsluiting van onze reis door Nicaragua en Costa Rica.

Jungle avontuur
Na onze reis door Costa Rica waren Janie en ik de tweede week van Januari blij weer op Nicaraguaanse bodem te staan. We kwamen aan in Rivas, een plaatsje in het zuiden van Nicaragua. Vanuit hier zouden we op Jungle tour gaan naar Colón, een klein dorpje dat op een smalle landstrook ingeklemd ligt tussen het grote meer van Nicaragua, Lago Cocibolca, en de grens met Costa Rica. Via Robert uit Heeze, die we tijdens het reizen tegenkwamen, zijn we in contact gekomen met Hector, een dorpsbewoner die het toerisme in Colón aan het opzetten is. Robert heeft in Colón stage gelopen om onderzoek te doen naar de tijgers die daar in de jungle leven en raadde ons aan naar Colón te gaan. Vóór ons hadden nog maar enkele groepen toeristen een bezoek gebracht aan Colón, waardoor het wel een primitieve tocht zou worden. Maar daar hadden we geen bezwaar tegen! De dag voor vertrek kochten we op de markt kaarsen, laarzen, een klamboe en de grootste mannenbloezen die we konden vinden. Dit laatste leverde veel hilariteit op onder de verkoopsters. Colón is alleen bereikbaar per boot en we voeren dan ook gedurende 4 uur in een gammele boot over het lago Cocibalca. Deze boot zat vol dorpsbewoners die ons blanken vol verbazing aanstaarden en in een deuk lagen als wij weer eens zeiknat werden door een golf.. (we dachten de beste plekken in de boot te hebben gevonden, maar tijdens de tocht kwamen we er achter waarom die plekken niet populair waren onder locals..) Uiteindelijk kwamen we rond 18u ’s avonds aan op een prachtige plek. Langs het meer doemde allerlei houten huisjes met rieten dak op, voor deze huisjes stonden families op de boot te wachten. Ongeveer eenmaal per week gaat een familielid namelijk naar het vaste land om allerlei “luxe” producten, zoals cola, wc-papier, zeep en snoepjes, in te slaan. Iedereen hielp om de boot leeg te halen en ook wij blanken waren erg interessant. Al snel kwam een ander bootje ons ophalen en werden we naar ons huis aan het water gebracht. Het uitzicht vanaf ons huis was prachtig, we keken onze ogen uit. In het meer stonden reigers te vissen en ook zagen we veel andere vogels voorbij vliegen. Ondertusssen kwam er af en toe een vissersbootje langs en wasten mensen zich in het meer. Er heerstte een volkomen rust. Ons huis was het enige huis met af en toe electriciteit en we beseften ons dat we zo gewend zijn geraakt aan het constant aanwezig zijn van geluid en licht, dat deze stilte en duisternis ons vreemd voorkwam. We konden ons moeilijk voorstellen hoe het is om in zo’n afgelegen gebied te wonen. Er is alleen een basisschool in het dorp. De middelbare school is te ver weg, wat als gevolg heeft dat iedereen na de basisschool aan het werk gaat. De vrouwen in het huishouden, de mannen in de landbouw of de visserij. Wij konden ons niet voorstellen dat je daar wilt blijven wonen onder die omstandigheden, maar het merendeel van de mensen wil absoluut niet weg uit Colón. Ze vinden de stad veel te groot en druk en genieten van het rustige leventje in Colón. Bij aankomst in ons huis stond Dalia op ons te wachten, zij zou de komende 2 dagen voor ons koken en ze had onze slaapkamer (met gewone bedden) klaargemaakt. We kregen een heerlijk diner en gingen op tijd naar bed.

De volgende ochtend stonden we vroeg naast ons bed en kregen een typisch Nicaraguaans ontbijt. Dit hield in dat we om 7u ’s ochtends aan de rijst met bonen, ei, zelfgemaakte frietjes en koolsalade zaten. Voor ons even wennen, maar iets anders was er niet te krijgen en het smaakten ons nog bijzonder goed. De rest van de ochtend hadden we in ieder geval geen honger meer! We werden opgehaald door Hector en zijn zoon met wie we een bezoek zouden brengen aan de Jungle. Janie en ik hadden onze grote-sexy-anti-muggen-mannenbloezen en laarzen aan en waren er helemaal klaar voor. Hector had 2 paarden bij zich en het was de bedoeling dat wij daarop gingen zitten. Voor hen is een paard zoals een fiets voor ons, ze vonden het dan ook erg grappig om te zien dat wij het eng vonden en geen idee hadden hoe je op zo’n dier vooruitkomt. Maar oefening baart kunst en al snel ging het beter. Na 2 uur op het paard door een prachtige landelijke omgeving (en spierpijn!) kwamen we aan bij de jungle. Hector ging voorop en zijn zoon liep achteraan. Ze hadden allebei een kapmes bij en al snel hadden we in de gaten dat we op zoek gingen naar de tijgers. Eng idee, maar ze verzekerden ons dat de tijgers daar genoeg eten hebben en nog nooit een mens hebben aangevallen. Helaas (of gelukkig, het is maar hoe je het bekijkt) vonden we de tijgers niet. Wel kwamen we apen tegen en was de natuur heel mooi. Na 3 uur besloten we terug te keren, maar dit leek moeilijk dan gedacht. Hector had de weg gemarkeerd, maar hij had zoveel markeringspunten aangebracht dat het niet meer duidelijk was hoe we terug moesten. Gelukkig had de zoon van Hector een goed richtingsgevoel en bracht ons na een uur ronddwalen weer terug bij de paarden waarna we terugreden naar huis. Pfoe, we waren opgelucht weer terug te zijn! Maar het was een mooie ervaring! Die middag brachten we een bezoek aan het dorp, we kletsten met de plaatselijke bevolking, zagen een giftige slang en brachten een bezoek aan de dokterspost in Colón. Wederom keken we onze ogen uit. Wat een rustig en mooi leventje leiden de mensen daar!

De volgende ochtend kregen we weer een Nicaraguaans ontbijt en werden dit keer door Hector opgehaald met een boot. We maakten een tochtje over de Rio Toro. Ook dit was weer prachtig. We voeren over een rustige rivier, door de prachtige natuur en zagen velen vogels, apen, luiaards en leguanen. Opnieuw brachten we een bezoek aan het dorp, wat erg gezellig was. Bij terugkomst wachten ons een onaangename verassing. Hector vertelde ons dat er de volgende dag, onze vertrekdag, een kleine cycloon over Colón en het meer zou komen. Met de grote boot terugkeren over het water was gevaarlijk, maar Hector had een oplossing. We zouden om 5uur ’s ochtends de volgende dag vertrekken met een kleiner motorbootje en slechts een uurtje varen tot het dichtstbijzijnde dorp dat wel een busverbinding met het platteland had. Vanaf daar zouden we de bus nemen en toch terug kunnen keren naar León. Hector en zijn zoon zouden ons vergezellen, want ook zij moesten naar de stad. Zo gezegd, zo gedaan. De volgende ochtend zaten we om 5 uur in de boot en de tocht liep voorspoedig. Bij aankomst vertelde Hector trots dat hij gisteren wel een uur lang met de marine had gepraat om hen te overtuigen van de noodzaak van onze boottocht; “Wij studenten moesten echt terug naar León.” De marine had namelijk al het verkeer over water verboden omdat het te gevaarlijk was. Hector had hen overtuigd en op eigen risico mochten we deze veiligere variant van de boottocht toch maken.. Als we dat hadden geweten, waren we nog wel een dagje langer in Colón gebleven! Gelukkig liep het allemaal goed af en kijken we terug op een prachtige ervaring.

Terugkomst in León
Na een maand gereisd te hebben vonden we het heerlijk weer in León te zijn! Na een paar dagen alleen maar rijst met bonen, genoten we des te meer van alle lekkere restaurantjes in León. Ook vonden we het fijn weer onze eigen kamer te hebben. Natuurlijk moest ik weer beginnen met mijn stage, dit viel in het begin een beetje tegen, maar al snel zat ik er weer helemaal in. Janie had weer dagelijks spaanse les en zo pakten we ons oude leventje weer op. Na een week kwamen Jorine en Rosan terug uit El Sauce (waar ze coschap hebben gelopen), om hun laatste 5 weken coschappen in het ziekenhuis in Leon te gaan lopen. Het was erg leuk om elkaar weer te zien en het werd een gezellige avond! Met z’n vieren bezochten we dat weekend Leon Viejo. Dit is het oude León, wat in 1524 door de Spanjaarden werd gesticht. In 1610 werd de stad bedolven onder het as van een vulkaan en verwoest. De Spanjaarden en de lokale bevolking vluchten weg en bouwden vlak daarna een nieuw León; het huidige León. León Viejo staat op de erfgoedlijst van Unesco en er zijn opgravingen te zien. Het is niet heel indrukwekkend, je ziet alleen lage muren en met uitleg van een gids kan je je voorstellen wat het geweest moest zijn. Maar het was de moeite waard. We hebben weer wat geleerd over de historie van León.

Cosiguina en Janie’s laatste week en Managua
Het daaropvolgende weekend, het laatste weekend van Januari, was ook meteen het laatste weekend van Janie. Dit weekend reisden we met z’n vieren af naar het noordwesten van Nicaragua, naar de vulkaan de Cosigüina. Deze vulkaan was met 3000 meter ooit de hoogste van Centraal Amerika, maar in Januari 1835 kwam daar een einde aan. In dit jaar vond hier de grootste en gevaarlijkste vulkaaneruptie sinds 1500 plaats. Het as van deze eruptie werd teruggevonden tot in Mexico en Colombia. Op dit moment is de vulkaan nog maar 872 meter en bevindt zich op de top een prachtig kratermeer, dat helderblauw van kleur is. Wat verder bijzonder is aan deze vulkaan is dat je op de top uitkijkt over zee en over 3 landen; Nicaragua, El Salvador en Honduras.

Zaterdagochtend vertrokken we vroeg richting Potósi, vlakbij dit dorpje zouden we overnachten in de Ramsar Lodge. Daar aangekomen gingen we samen met de zoon van de eigenaar een bezoek brengen aan het dorpje Potósi en de zee bij Potósi. De zee en het uitzicht waren mooi en op het moment dat wij er waren, kwamen veel vissers aan land met hun vangst. Eén visser had een haai gevangen en wij mochten mee gaan kijken hoe ze die haai gingen “slachten”. Daarnaast konden we de rest van de indrukwekkende visvangst bewonderen. Op de terugweg liepen we langs allerlei plaatselijke huisjes in een prachtige omgeving, onderweg kochten we her en der alle ingrediënten voor ons diner en ons ontbijt. Aangekomen bij de Lodge, gingen we naar een termaal bad, waar we midden in de natuur konden genieten van dit warme water. Om ons heen zagen we vele vuurvliegjes (en muggen). De vuurvliegjes geven letterlijk veel licht in het donker en waren overal om ons heen. Heel bijzonder om te zien! De volgende ochtend stond onze wekker om half 5. We genoten weer van een echt Nicaraguaans ontbijt en begonnen daarna samen met een gids (dezelfde jongen) aan de beklimming van de Cosiguina. Na 3 uur flink doorwandelen door een mooi droog regenwoud bereikten we de top van de Cosigüina, met inderdaad een prachtig uitzicht!! We daalden af via de andere kant van de vulkaan en kwamen na in totaal 8 uur weer terug bij de Lodge. Het laatste uur was pittig en we waren dan ook heel blij dat we eindelijk terug waren! Een lekkere lunch stond op ons op te wachten en we gingen met de eerstvolgende bus weer terug richting León. Het was een vermoeiend weekend, maar we kwamen voldaan weer terug in León!

In de daaropvolgende week hebben we meerdere keren Janie’s afscheid gevierd. Oftewel, we vonden dit een mooi excuus om lekker te gaat uiteten en cocktails te drinken! Op vrijdag vertrok Janie richting vliegveld, wat ik heel jammer vond!! Maar door een sneeuwstorm in Houston kon ze niet vertrekken en had ze een vertraging van 2 dagen. Ze was dus nog in Nicaragua, maar bleef in de hoofdstad Managua om op het vliegtuig te wachten. Omdat we het wel leuk vonden om Janie nog even te zien, besloten Rosan en ik die zaterdag naar een natuurpark; El Brujo, bij Managua te gaan. Janie kwam hier ook naartoe en zo hadden we nog een gezellige dag. Die avond namen we dan echt afscheid en gingen wij weer terug naar León. Janie is inmiddels weer veilig in Nederland en heeft het kouddd!

Hopelijk gaat met jullie alles goed in Nederland, voor jullie komt het mooie weer ook langzaam dichterbij.. Ik begin alweer aan mijn laatste maand in León. Over 5 weken komt Thijs hiernaartoe, waar ik ook veel zin in heb! Maar nu nog even genieten van het leventje hier.
Hou jullie taai in de kou en tot mails/bels!

Liefs, Femke