Buenos dias,

Wat vliegt de tijd zeg, terwijl ik dit schrijf zit ik wederom in mijn schommelstoel en ben ik langzaam afscheid aan het nemen van mijn leventje hier in Leon. Nog één week en dan komt Thijs me opzoeken en zal ik na 4 maanden afscheid moeten nemen van 'mijn' León. Ik heb natuurlijk ontzettend veel zin om Thijs weer te zien en kan niet wachten tot ik op het vliegveld sta om hem op te halen, maar dat ik mijn leventje hier ga missen weet ik zeker. Ik woon nog steeds in de Residencia, waar ik eerst een kamer met Janie deelde, maar nu al 2 maanden de luxe heb van een eigen kamer. De eerste maanden woonden we er zo ongeveer alleen, maar de laatste paar weken is de residencia volgedruppeld met allerlei studenten uit Europa wat zorgt voor een gezellige sfeer. Daarnaast hebben we een aantal lieve, leuke Nicaraguaanse vrienden leren kennen waar we veel lol mee hebben. Na 4 maanden voelt het als een soort thuis ; de swingende salsamuziek op straat,de mooie Spaanse taal, de Nicaraguanen in hun schommelstoelen, het relaxte leefritme, de vriendelijke mensen die altijd in zijn voor een praatje, het hete temperatuurtje, het chaotische verkeer, de mannen die naar je fluiten en roepen en het feit dat de Nica's altijd wel een reden vinden voor een feestje. Dan heb ik het nog niet over Jorge, onze bewaker, die constant loopt te zingen en op dit moment 'My heart will go on' van Celine Dion op de repeatstand heeft staan omdat hij weer eens liefdesverdriet heeft. Daarnaast de 2 poetsvrouwen, die zouden moeten poetsen, maar alleen maar soaps kijken op tv en dreigbrieven op je schommelstoel hangen, als je de stoel per ongeluk buiten laat staan. Genoeg redenen om dit mooie leventje te gaan missen.

Masaya, Padre Ramos en vele afscheidsfeestjes
De afgelopen maand hebben we niet stilgezeten. Nadat Janie vertrokken was, begonnen Jorine en Rosan aan hun laatste 3 weken in het ziekenhuis en ging ik verder met mijn stage. In de Residencia kwamen 2 twee nieuwe Nederlandse meiden wonen; Nienke en Violet. Ze komen uit Groningen en kwamen hier ook coschappen lopen. Samen met hen hebben we een aantal gezellige weken gehad! Daarnaast hebben we in de weekenden nog enkele leuke uitstapjes gemaakt. Zo zijn Jorine, Rosan, Nienke en ik een weekendje naar Masaya geweest. Dit stadje op ongeveer 2 uur afstand van León is bekend vanwege z'n toeristische markt en wederom, z'n vulkaan. Op zaterdag beklommen we de vulkaan, dit keer echter met een taxi. Boven aangekomen hadden we een indrukwekkend uitzicht op de actieve krater. De taxi's werd geadviseerd de auto met de neus naar de uitgang te parkeren omdat de vulkaan weleens lichtjes uitbarst. De stenen vliegen dan in het rond en je kan dan maar beter maken dat je weg bent. Gelukkig hebben wij geen rondvliegende stenen gezien. Wel hebben we nog een bezoek gebracht aan een vleermuizengrot die gevormd is door lavastromen uit het verleden. De dag daarna zijn we naar de toeristische markt gegaan waar we veel souveniertjes hebben geshopt en de lekkerste verse fruitsapjes van Nicaragua hebben gedronken. Het weekend daarna was Jorine's laatste weekend en ook haar afscheidsfeestje werd gedomineerd door veel eten, lekkere cocktails en een goede fles wijn. Rosan en ik brachten het weekend daarna een bezoek aan Padre Ramos. Dit mangrovegebied aan de kust van Nicaragua staat bekend om zijn prachtige natuur en wilden we daarom graag bezoeken. Na een lange, hete, hobbel-de-bobbel-busreis kwamen we aan in het piepkleine dorpje Padre Ramos en gingen we op zoek naar een hostel. Dit bleek moeilijk dan gedacht. Na een half uur rondvragen, waarin wij het steeds benauwder kregen aangezien de laatste bus al weg was, wist iemand wel iets voor ons. We werden naar een huis gebracht waar 2 kamers waren. De bedden hadden matrassen als planken, de wc stond op poten in de tuin (oftewel een hokje met een gat in de grond) en we konden ons douchen met emmers koud water uit de put.. Tsja, we hadden ons op iets anders voorbereid, maar hadden weinig keus. Uiteindelijk hebben we goed geslapen en het douchen maar een dagje overgeslagen, aangezien onze 'douchemmer' bevolkt werd door beestjes. Die avond raakten we aan de praat met wat mensen uit het dorp en werden we uitgenodigd om mee te gaan naar een disco in het dorpje verderop. Dat wilden we weleens meemaken! We werden om 19 uur opgehaald door een auto die alle kleine dorpjes in de omgeving afging om discogangers op te halen en te droppen bij de plaatselijke disco. Het werd een super avond! De disco lag aan het strand en er waren alleen maar Nica's, wat erg gezellig was! We dronken Flor de Cana (Nica's Rum) en hebben de hele avond gedanst, waarna dezelfde auto ons om 12 uur weer braaf teruggebracht naar ons dorp. De volgende ochtend gingen we met een aardige jonge gids naar het Mangrovegebied. We voeren met een bootje door de Mangrove, wat erg mooi was! Onderweg meerden we aan bij een eiland, waar we een kleine berg beklommen en een prachtig uitzicht hadden over het hele gebied. Die middag gingen we weer terug naar León, waar we vanaf toen elke week een afscheid hadden. Rosan vertrok het weekend daarna, een week later Nienke en vandaag, weer een week later, Violet. En volgende week vertrek ik..

Mijn onderzoeksstage
Naast alle uitstapjes, heb ik natuurlijk ook nog gewerkt. Ik ben hier immers voor mijn onderzoeksstage en ben daar de afgelopen maanden druk mee bezig geweest. In tegenstelling tot de eerste paar weken, vond ik het de afgelopen maanden eigenlijk heel leuk om onderzoek te doen, wie had dat verwacht! Mijn begeleiding vanuit Nicaragua is gelukkig ontzettend goed. De dokters in het onderzoeksinstituut zijn heel aardig, hebben veel kennis en ik kan altijd bij ze terecht met mijn vragen. Om jullie geheugen op te frissen; mijn onderzoek gaat over de invloed van migratie van het dorp naar de stad op de geboorteuitkomsten van vrouwen die in de stressvolle periode van de migratie zwanger zijn. De inleiding van mijn artikel heb ik in December al geschreven, dus de afgelopen maanden heb ik me o.a. bezig gehouden met het verzamelen van de zwangerschapsuitkomsten en het verwerken van de resultaten. Aan de hand van een database hebben we de vrouwen geselecteerd die zwanger waren rond hun migratie. Met deze gegevens ben ik naar het ziekenhuis gegaan, waar ik stapels dossiers heb doorgespit om o.a. te kijken naar het geboortegewicht van het kindje, of het kindje te vroeg is geboren en of het kindje na de bevallig is overleden. Daarnaast heb ik gekeken naar complicaties tijdens de zwangerschap en algemene sociodemografische gegevens van de moeder. Dit werk deed ik in het chaotische archief van het ziekenhuis. Echt overal liggen dossiers, ongeloofelijk hoe ze daar nog iets terug kunnen vinden! Ik vond het dan ook niet vreemd, dat ik een gedeelte van de dossiers niet heb kunnen opsporen.. Ondanks het relatief saaie werk heb ik een leuke tijd gehad in het archief. Er werken ontzettend aardige mensen, met wie ik veel leuke gesprekken heb gehad en die allemaal Nicaraguaanse lekkernijen voor me meebrachten. Die ik dan vervolgens de helft van de tijd moest zien weg te smokkelen, omdat ze niet te eten waren..
Omdat ik niet alle gegevens in de dossiersheb kunnenvinden, zijn mijn begeleidster en ik nog een dag met een auto met chauffeur het veld in gegaan. We hebben een aantal vrouwen, waarvan ik de gegevens niet kon vinden, thuis opgezocht om ze te interviewen. Dit was een interessante en mooie ervaring! We kwamen in veel verschillende wijken van León en het was bijzonder om mijn 'onderzoekssubjecten' in het echt te zien en met ze te spreken. Nadat ik alle gegevens had verzameld heb ik alle gegevens verwerkt in SPSS (statisch programma) en heeft een statisticus me geholpen om alle berekeningen uit te voeren. Op dit moment heb ik mijn eindresulten en blijkt dat de migranten inderdaad een hoger risico hebben op vroeggeboorte, een kindje dat dood gaat na de bevalling en eenslechtere APGAR(voor de medici onder ons). Helaas zijn mijn resultaten vanwege de kleine onderzoeksgroep niet significant, ,maar doordat het onderwerp volkomen nieuw is in Latijns America, valt er mogelijk toch een interessant artikel uit te halen. Ik heb nu nog een week om de berekeningen af te ronden en alles op te schrijven. Dit gaat waarschijnlijk niet lukken in die korte tijd, dus helaas zal ik tijdens onze reis nog af en toe een middagje aan het onderzoek moeten werken. Dit geldt ook voor Thijs, wat het minder vervelend maakt. Samen aan het strand, met een vers fruitsapje achter de laptop ons onderzoek afronden, dat klinkt niet al te verkeerd..

Het dagelijkse leventje in León
Naast mijn onderzoeksstage heb ik nog tijd gevonden om andere leuke dingen te ondernemen. Zo ben Ik ben regelmatig gaan spinnen bij het spinningcentrum om de hoek en heeft onze bewaker Jorge een aantal keer Nicaraguaans voor ons gekookt. Ook heb ik Spaanse les gehad bij Adolfo, een jongen van 28 die advocaat is en daarnaast Spaanse les geeft. Hij is een hele relaxte jongen en is inmiddels een vriend geworden. Daarnaast zijn we bevriend geraakt met Felix en Arelys en hun schattige kindje Amanda Sophia (9maanden). Felix werkt bij ons favoriete restaurant en kwam af en toe langs de Residencia om te kletsen.We dachten eerst dat hij weer zo'n typische Nica was met foute bedoelingen, maar toen hij trots vertelde over zijn vrouw Arelys en hun kindje kwamen we erachter dat we een zeldzame Nica hadden gevonden; eentje die trouw is aan zijn vrouw en allen maar vriendschap met ons wilde. We nodigden hem, Arelys en Amanda Sophia op een avond uit om ons Hollandse eten te proeven. Aangezien dat een geslaagde avond was, hebben we vanaf toen elke dinsdag voor hen gekookt. Deze avondjes waren erg gezellig! Een van de anekdotes van deze avonden; Felix en Arelys willen in de toekomst graag nog een kindje en vinden het leuk om dat kindje een naam te geven die hier niet zoveel voorkomt. Ze waren dan ook erg geinteresseerd in de namen van onze familieleden. Eerst vertelde ik, aan de hand van foto's, de namen van mijn gezin en viel'Lieke' wel in de smaak. Omdat we toch foto's aan het kijken waren, liet ik ook de foto's van mijn opa's en oma's zien. Toen de foto van oma Truus passeerde keken ze elkaar aan en zeiden; 'Truus, dat is leuk!'. Maar toen de foto van oma Gerda passeerde waren ze helemaal enthousiast 'Gerda, dat wordt het!'. Zo zie je maar, mijn familie zal voortleven in Nicaragua! De afgelopen weken werd het op de ‘Hollandse' dinsdagavonden steeds drukker, Adolfo schoof eveneens aan voor de maaltijd en ook Eyner; de dansleraar van Rosan en Violet, was van de partij. Ze bleken elkaar allemaal via via te kennen, wat het alleen maar leuker maakte. Met dit gezelschap zijn we een aantal keer gaan stappen, wat voor de verandering wel heel leuk was. De mannen in ons gezelschap hielden de vervelende Nica's op afstand, waardoor wij rustig konden dansen. Via 'onze' mannen probeerden de vervelende Nica's soms wel contact te krijgen met ons. Zo vroeg een jongen aan Adolfo; 'Kan je me voorstellen aan die Chelita Chiquita?', oftewel; Kleine Buitenlander. Dat was ik dus.. Tsss, vergeleken met de Nica's ben ik normaal qua lengte, maargoed,vergeleken met de buitenlanders blijf ik natuurlijk klein..

Nu is mijn laatste week aangebroken en zal ik alle tijd nodig hebben voor mijn onderzoek, om mijn koffer te pakken en om afscheid te nemen van iedereen. Daarnaast heb ik sinds een week een nieuwe hobby; salsales bij Eyner. Superleuk! Helaas een beetje laat ontdekt, maar de basispassen gaan al aardig en aan het eind van deze week zal het er hopelijk een beetje uitzien als Salsa. Mijn volgende verhaal zal ik schrijven vanuit Guatamala. Ik hoop dat alles goed gaat met jullie en dat het goede weer ook bij jullie mag beginnen. Bedankt voor al jullie mailtjes en sorry dat ik zo weinig tijd heb om terug te mailen. Als afsluiter van dit Nicaragua avontuur, hieronder nog wat wist-je-datjes over dit prachtige land en de Nica's.

Wist je dat:
-Nicaragua met een oppervlakte van 130,373km2 het grootse land is van Centraal Amerika?
-Het land ongeveer 5.532.000 inwoners telt ?
-Nicaragua, na Haiti, het armste land is van Latijns Amerika ? 80% van de bevolking moet zien rond te komen van 2 dollar per dag? Het gemiddelde salaris 150 dollar per maand is?
-Wij in de stad weinig merken van de armoede, maar het wel zien aan het onderhoud van de straten en gebouwen in de stad en aan de piepkleine, krotten en houten zelfgetimmerde huisjes buiten het centrum?
-De linkse Sandinistische partij, met Daniel Ortega als president, op dit moment aan de macht is en erg corrupt is? Je grote kans hebt je baan kwijt te raken als je geen lid bent van de partij? -De laatste verkiezingen gesaboteerd zijn en er dit jaar opnieuw verkiezingen zijn die waarschijnlijk weer gesaboteerd gaan worden?
-Nederland om die reden zijn ontwikkelingshulp aan Nicaragua heeft opgeschort?
-Vrijwel alle Nicaraguanen last hebben van overgewicht en dit onder andere te zien is aan hun buik? Dit vreemd is, gezien de armoede in het land?
-Ze vaak te strakke, kleine kleren kopen, waardoor ook wij mee kunnen genieten van hun overtollige kilootjes?
-Er hier makkelijk een heel gezin op één fiets past? Vader, moeder, baby, kind, hond?
-Het hoofdingredient van elke maaltijd 'gallo pinto' is? Oftewel rijst met bonen? Dit best eetbaar is?
-De Nicaraguanen geen groenten eten en verzot zijn op zoet-zoeter-zoetst?
-Als je de weg vraagt aan Nicaraguanen ze dit niet aanwijzen met hun vingers, maar met hun lippen? Ze dit ook doen als ze iemand aanwijzen?
-Ze hun lippen dan tuiten alsof ze je een zoen gaan geven, maar vervolgens met die lippen wijzen waar je naartoe moet?
-Je als je een geschilde sinaasappel koopt uit moet kijken dat ze er geen eetlepel zout op doen? Ze hier hun sinaasappel alleen maar lusten met zout? Ze het zonder zout veel te zuur vinden?

Liefs, Femke