Mek ah tel yu sumting..

Oftewel 'Let me tell you something' in het Creools. Deze taal lijkt op het Engels, maar heeft een Carribeaans tintje en wordt gesproken in Belize, het land dat we na Mexico bezochten. Belize ligt onder Mexico en is het enige Engelssprekende land in Centraal Amerika, wat zijn wortels heeft in de eeuwenlange kolonisatie door Engeland. De Spanjaarden hebben ten tijde van de verovering van dit continent, naar aanleiding van Columbus' aantekeningen, iets te snel geconcludeerd dat Belize niet interesssant en onbewoonbaar was. De Engelsen ontdekten dat het land wel degelijk potentie had en hebben hier tot 1981 geregeerd, daarna werd het land onafhankelijk. We keken onze ogen uit; Belize past eigenlijk niet bij de rest van Zuid-Amerika. Engels tegenover Spaans, zwarte personen tegenover latino's en geen salsa, maar zwarte raeggae muziek die uit de luidsprekers knalt. Kortom; het leeft!

Belize city
Onze eerste bestemming, Belize city was niet echt een stad om rond te wandelen. Gevaarlijk, druk en onoverzichtelijk. We waren op zoek naar een bus naar een nationaal park, die op papier makkkelijk te vinden zou zijn. We stonden dan ook op de juiste plaats te wachten op het juiste moment.. Maar dat feestje ging helaas niet door... de eerste rasta vertelde ons dat we 3 blocks verder moesten lopen en vroeg vervolgens geld voor een soda. Daar waren we uiteraard op de verkeerde plaats en vertelde een andere rasta dat we naar het terminal de bussen moesten. Vanuit daar werden we weer naar een andere straat gestuurd en zo hebben we dit spel 30 minuten lang volgehouden, totdat we ruzie kregen met de stad en elkaar. We moesten weg hier anders zouden we nooit meer wegkomen!

Apen. cashewwijn en een kanotocht in San ignacio
We besloten dan ook de rust op te zoeken en reisden af naar de Baboon community. Dit is een klein dorp op ongeveer een uur afstand van Belize city, waar een mooi woud is waar bedreigde zwarte brulapen (howler monkeys) worden beschermd. We werden bij het bezoekerscentrum verwelkomd door een zwart stel dat verantwoordelijk is voor het centrum en ons een interessante rondleiding heeft gegeven. Het zoeken naar een slaapplaats in het kleine dorp bleek een hele klus. We zouden eigenlijk in het dorp bij mensen gaan slapen, maar na drie kwartier gesjouwd te hebben met onze rugzakken was de slaapplaats nog steeds niet gevonden. Een andere, (betere) optie deed zich voor. We konden overnachten in een grote jungle hut van alle luxe voorzien. Deze kans lieten we niet voorbijgaan en we hebben dan ook nog een extra dag aan ons verblijf in de Baboon community geplakt. we hebben die dag heerlijk in de hangmat gelegen om bij te komen van al onze avonturen, dit alles onder het genot van een lokale lekkernij; cashewwijn, gemaakt van cashewnoten. Heerlijk! Uitgerust reisden we door naar het toeristische San Ignacio. Dit plaatsje ligt in een mooie omgeving aan de grens met Guatamala. Het is vooral beroemd vanwege zijn horrorgrot 'ATM', waar je doorheen moet waden om vervolgens bij allerlei religieuze Maya-inhammen uit te komen. In deze inhammen liggen nog echte skeletten van de Maya's, waar je langsaf moet klauteren. Helaas bleek dit bijzondere uitstapje iets te duur voor ons, net zoals alle andere tours in het dorp. Uiteindelijk hebben we goedkoop een kano gehuurd waarmee we 6 uur onderweg zijn geweest. Het was een mooie tocht, waarbij we een waterval hebben bezocht en hebben gepicknickt. Ook kwamen we nog een enorme slang van 2 meter tegen, die langs onze kano opdook. Gelukkig was hij net zo bang voor ons als wij voor hem.. Die avond hebben we met veel rum en cola een feestje gevierd op ons balkon; onze stage was eindelijk af!!!

Oude Maya tempels beklimmen in Tikal
Hoewel we eigenlijk liever niet door Guatamala wilden reizen vanwege het feit dat Guatamala het onveiligste land van Latijns-Amerika is, hebben we hier toch een kleine week doorgebracht. We moesten het land doorkruisen om weer in Nicaragua te komen en hadden erg goede verhalen gehoord over Flores en Antigua, de twee plaatsen die we bezocht hebben. Flores ligt op een uurtje afstand van de grens met Belize en is een eiland, omgeven door een meer en verbonden met het vasteland door een brug. Het is een kleine, gezellige stad die erg toeristisch is vanwege zijn ligging vlakbij Tikal; een van de mooiste Maya ruines ter wereld. Het in 800 voor Christus gestichte rijk was ooit een van de machtigste steden van het Maya rijk. Nu is het een archeologische plaats waar nog vele prachtige tempels bewaard zijn gebleven. Uiteraard bezochten ook wij Tikal. Wat erg bijzonder is, is dat je bovenop de meeste tempels mag klimmen, van waaruit je een goed overzicht hebt over alle bouwwerken en je echt in Maya-tijden waant. We kregen wel respect voor de Maya´s want het waren vermoeiende, soms enge, klautertochten. De hoogste tempel is maarliefst 65 meter hoog! En dan te bedenken dat ze in die tijd nog niet eens paarden of ezels hadden om alle stenen omhoog te brengen. . Vanwege de paasdagen, die groots gevierd worden in Midden-Amerika, reden er geen bussen en bleven we nog een dag langer in Flores. Hier waren we getuigen van een bijzondere Guatamalaanse Paasgewoonte. Alle straten waren versierd met een zelfgemaakt tapijt van bloemen, fruit, groenten en rijst. Iedereen was verantwoordelijk voor het stukje straat voor zijn huis en het leek wel een wedstrijd om het mooiste tapijt te maken. Allerlei figuren en heilige rituelen waren afgebeeld in de mooiste kleuren. Dat deze tapijtjes vervolgens volledig verwoest (en opgegeten) werden door de processie die er overheen denderde, vond iedereen de gewoonste zaak van de wereld. Ze maakten gewoon weer een nieuw kunstwerk/tapijt voor de volgende processie!

Koloniale sferen in Antigua en marshmallows bovenop de vulkaan
Van de onveilige situatie in Guatamala hadden we nog niks gemerkt tot we naar Antigua, onze volgende bestemming, reden. Om in dit oude, koloniale stadje te komen moesten we met de bus door Guatamala-City, de hoofdstad van het land. Vanuit de bus zagen we ‘s avonds een kille stad waar geen mens op straat was, maar waar wel op elke straathoek een bewaker met een mitrailleur stond. We waren blij dat we dit alles vanuit de bus konden bekijken en meteen doorreisden naar Antigua. Antigua was ooit de koloniale hoofstad van Guatamala, wat nog te zien is aan de vele mooie kerken, gebouwen en straten met kinderkopjes. Het is een ontzettend mooi stadje waar we een dag hebben rondgeslenterd om alle bezienswaardigheden te bekijken en de sfeer te proeven. Ook hebben we vanuit Antigua de Pacaya vulkaan bezocht en beklommen. Het stortregende gedurende de hele tocht, maar was desondanks de moeite waard. Wat bijzonder is aan deze vulkaan is dat hij recent nog is uitgebarsten waardoor er bovenop de vulkaan een soort maanlandschap is ontstaan. Je ziet precies waar de lava heeft gestroomd en alles heeft verwoest, terwijl de grond nog steeds warm is en rookt. We deden zelfs een lugubere vondst.. In de inmiddels versteende lava vonden we een vluchtende vos, die door de lava was ingehaald en in rennende houding was versteend. Ook is er door de lavastromen een grot gevormd die door de dampende rook uit de aarde zo warm is als een sauna. Terwijl we van dit bijzondere landschap genoten, maakten we marshmallows boven de stomende gaten in de grond. Al bij al dus een hele bijzondere ervaring! Dit uitstapje was meteen ook ons laatste in Midden-Amerika, de dag daarna reisden we met de bus naar León om onze spullen op te halen en vanuit Managua naar Los Angeles te vliegen.

Vanuit Los Angeles hebben we met de familie van Femke een prachtige rondreis gemaakt door de westkust van Amerika. Met onze gehuurde asociaal grote auto reden we van Hollywood, door prachtige natuurparken naar de Grand Canyon, Las Vegas en the Death Valley. Om vervolgens via Yosemite met zijn overweldigende natuur, het prachtige San Francisco en de kustweg weer terug te keren in Los Angeles. Op dit moment zijn we in New York, waar we nog drie dagen zullen verblijven. Aanstaande vrijdag 20 mei om 10.30u zetten we weer voet op Nederlandse bodem . We gaan met gemengde gevoelens terug.. We hebben veel zin om jullie allemaal weer te zien en kijken er naar uit om aan de slag te gaan en een nieuw leventje op te bouwen in Utrecht. Toch zullen we nog vaak met heimwee terugdenken aan de prachtige, onvergetelijke reis die we hebben gemaakt!

Tot volgende week in Nederland!

"I am shy, but I have …."

Zo, eindelijk hebben we tijd gevonden om weer een verhaal op de site te zitten om jullie op de hoogte te houden van onze belevenissen! Dit keer een verhaal van ons samen, uit het mooie stadje Antigua in Guatamala. Met ons gaat alles erg goed! We hebben inmiddels alweer een maand gereisd en hebben prachtige plekken bezocht in Mexico, Belize en Guatamala. Aanstaande donderdag vertrekt ons vliegtuig richting Los Angeles, waar we een prachtige rondreis gaan maken met de familie van Femke. Om jullie niet te overladen met reisverhalen zullen we ons in dit verslag beperken tot onze hereniging in Nicaragua en Mexico; het eerste land dat we bezocht hebben.

Ons weerzien en de laatste dagen in León
Vrijdag 25 maart was het dan eindelijk zo ver, na 4 maanden kwam Thijs naar Nicaragua en was ons weerzien een feit! De uren voorafgaand aan dit weerzien waren spannend. De vaste taxichauffeur van de Residencia bracht Femke naar het vliegveld. Hij heeft al vele vriendjes en vriendinnetjes opgehaald van het vliegveld en was dan ook bekend met het fenomeen 'zenuwachtig vriendinnetje'. Hij kon Femke precies vertellen welke fasen van spanning ze tijdens de 1,5uur durende taxirit zou doorlopen; eerst nog redelijk relaxed, steeds stiller als het vliegveld dichterbij komt en niet meer aanspreekbaar bij aankomst op het vliegveld. Hij vond het wel mooi om dit proces te observeren en hij bleek gelijk te hebben. Dat blijkt wel uit het feit dat ze door het drukke verkeer iets te laat op het vliegveld aankwamen en Thijs al buiten, voor de aankomsthal stond te wachten. Ze reden hem voorbij met de auto en Femke schrok zo van het feit dat hij daar stond, dat ze de deur van de rijdende taxi opengooide. De taxichauffeur schrok zich een hoedje en hij reed snel naar de eerste de beste parkeerplaats, waar we elkaar na al die maanden weer in de armen sloten en als een enorm klef stel op de achterbank van de taxi plaatsnamen. (eind goed al goed). De dagen die volgen brachten we door in León. Het was heel fijn om weer samen te zijn! Thijs heeft de stad leren kennen; we zijn gaan eten bij lekkere restaurantjes en Thijs heeft kennis gemaakt met de andere studenten in de Residencia. Het waren hele leuke dagen, waarin we ook nog aan ons verslag hebben gewerkt onder het genot van een wijntje. De laatste avond hadden Felix en Arelys een afscheidsfeestje voor ons georganiseerd. Ze hadden heerlijk voor ons gekookt en hadden als verassing ook Adolfo uitgenodigd. Het was een hele gezellige avond en ze hadden lieve afscheidscadeautjes voor Femke; onder andere een boekje met foto's en verhaaltjes van alle lieve Nicaraguaanse vrienden en de Nederlandse meiden. Heel bijzonder!

In eerste instantie was ons plan om alleen door Guatamala te reizen, maar door het negatieve reisadvies hebben we deze plannen op het laatste moment gewijzigd. We besloten door te reizen naar het zuiden van Mexico, om daar een aantal mooie plaatsen te bezoeken, vervolgens nog een tijd door te brengen in Belize en daarna enkel de hoogtepunten in Guatamala te bezoeken.

Viva Mexico; Tapachula en San Christobal
Na onze vermoeiende reis van 2 dagen, waarin we door maar liefst 5 landen zijn gereisd (Nicaragua, Honduras, El Salvador, Guatemala en Mexico), kwamen we aan in Tapachula. Dit is opzichzelf geen bijzondere stad, maar dient vooral als doorreisstad. Het viel ons meteen op dat Mexico voor ons weer een andere cultuur is met andere gewoontes en eten. Empanadas, burritos, taco's en enchiladas stonden op het menu, met allen als hoofdingredient: Frijoles (oftewel bonen). We zijn twee dagen in deze stad gebleven, waarbij we de stad bezocht hebben, muziek hebben geluisterd op het centrale plein en voornamelijk hebben gewerkt aan onze stages, die helaas nog steeds niet af waren.. Maar na een dag hadden we het stadje dan ook wel gezien en reisden we door naar San Cristobal. Waar Tapachila lelijk, onoverzichtelijk, druk en weinig toeristisch was, was San Cristobal het tegenovergestelde. Een prachtige koloniale stad met sfeervolle straatjes, een grote markt en tal van mogelijkheden. Het is bovendien de stad die bekend staat om zijn uiteenlopende en vele eettentjes! We sliepen goedkoop in een gemixte slaapzaal. Toen we hier in onze tweede nacht laat aankwamen, lag er nog een jongen te slapen. We waren wat aangeschoten en behoorlijk melig. We zaten te grappen over het feit dat er een wildvreemde jongen in onze kamer lag . We bedachten als grap dat we ons midden in de nacht wel voor konden gaan stellen aan deze jongen, zodat we in ieder geval weten wie er in onze kamer ligt. Dit alles bespraken we veel te hard in het Nederlands uiteraard. De volgende dag bleek de jongen echter ook Nederlands te zijn. Hij was behoorlijk chagrijnig en dat zal wel met ons te maken hebben gehad ;).

We hebben in San Cristobal onder andere het medicijnmuseum van de Maya's bezocht en een musical over de verovering van Palenque, een Maya stad, waar we later op terugkomen Fascinerend, hoe zo'n geboorteritueel nog steeds plaatsvindt onder Maya-afstammingen. De vrouw moet op de knieen gaan liggen, waarbij ze zich vasthoudt aan haar echtgenoot. De verloskundige zit er achter en is druk bezig met allerlei rituelen; Coca-Cola offeren, met een kip over het lichaam heen wrijven etc. Maar zonder grappen is het indrukwekkend om zo'n ritueel te zien plaatsvinden; op dvd weliswaar. Ook hebben we fietsen gehuurd om twee Maya cultuurtjes te bezoeken. Een zware fietstocht, waarbij Femke werd lastig gevallen door een dronkelap. Uiteindelijk kwamen we bij een Maya-kerk aan. Binnenin deze kerk deze keer geen koude tegels, kerkdiensten en hoge altaren. Op de grond lag stro en binnenin brandden honderden kaarsjes in 4 verschillende kleuren. De kleuren stelden verschillende medicinale werkingen voor. Als je bijvoorbeeld reuma hebt, kon je bijv. de combinatie van blauw, rood en geel branden, waardoor het spoedig beter zou gaan!

Cañón del Sumidero en Palenque
Nadat we nog een canyon hadden bezocht en hier krokodillen en apen hadden gezien, gingen we naar Palenque. Palenque is een oude Maya stad, afkomstig uit de tijd 250 AD. Enorme tempels worden hier afgewisseld met wilde jungle. We hebben een rondleiding gehad van 2 uur en hier het hele Maya systeem geleerd. Er bestaat een onderwereld, de normale wereld en de bovenwereld. Het dagelijkse leven was slechts een tijdelijk station om naar een hoger doel te gaan. Er bestond een balspel, waarbij ze met een bal speelden van 3kg, die de grond niet mocht raken. Ze gebruikten daarbij alleen hun romp en hoofd. De verliezer werd uit het rijk gestoten en de winnaar, jaja, werd geofferd. Klinkt in onze tijd niet erg aantrekkelijk, maar in die tijd was dit nogal gewild om direct het hogere doel te bereiken.. Dicht in de buurt hebben we Aqua Azul bezocht, wat bekend staat om zijn prachtige watervallen.

Hitte, Cenotes en Chichen Itza
Dezelfde dag zijn we nog doorgereisd naar Campeche. Hier hebben we overigens weinig meer over te vertellen dan dat het bloedje heet was, wel 40 graden. We kwamen dan ook niet verder dan een klein wandelingetje, waarna we weer onder het zweet zaten. De dag erna dus maar als de wiederweerga door naar Merida, de hoofdstad van Yucatan, want daar zaten we inmiddels.. Merida is ook erg heet, maar ditmaal hadden we een zwembad in de tuin, wat ons verkoeling gaf. Toch hebben we hier veel uitstapjes gemaakt, een tourwandeling door de stad (met een koptelefoon die onduidelijk Engels praatte, waardoor we uiteindelijk weinig begrepen hebben hiervan ;)). Cenotes, die erg tof waren; dit zijn grotten, 20 meter onder de grond, met helderblauw water erin. Door kleine kiertjes scheen zonlicht op het water, wat een prachtig effect gaf. Door de structuur van de stenen, die goed isoleerde, bleef het water bovendien op een lekker temperatuurtje, waardoor we konden zwemmen. Net een paradijs! Waar de Mexicanen amper konden zwemmen, is Thijs van 20 meter naar beneden gesprongen, door een gat in de grond rechtstreeks het water in. Was leuk, maar zijn kont doet nog steeds zeer, door de ietwat ongelukkige landing J. Tussen alles door, hebben we weer aan onze stage gewerkt.. Wanneer zou hij nou eindelijk eens af zijn!! Merida zou ons nog het meest bijblijven door de enorme blunder die Thijs had gemaakt. Terwijl hij voor de grap wees naar een kookschort dat zei: 'I am shy, but I have a big dick' (jaja leuke humor hebben ze hier) en Thijs Femke wilde aantikken om het te laten zien, tikte hij per ongeluk een onbekende vrouw van 50 jaar aan. Toen hij haar daarna aankeek, kregen ze beide een hartverzakking, maar de veeg uit de pan is Thijs uiteindelijk onthouden ;). Vanuit Merida, zijn we met Meri, een Argentijnse meid, naar Chichen Itza geweest, dit is wederom een Maya ruine. Deze stamt uit een latere periode en is pas laat veroverd door de Spanjaarden. Het waren mooie ruines en heel veel ruines! Het valt ons op dat er zo ontiegelijk veel Maya ruines intact zijn gebleven. Wij zijn ook in Inca gebieden geweest, maar hier is, naast de Macchu Pichu en enkele kleinere ruines, weinig van overgebleven.. Misschien dat de Spanjaarden wat minder gewelddadig waren in deze gebieden!?

Snorkelen in Tulum en Chetumal
De bus bracht ons vanuit Chichen Itza direct naar Tulum, onze eerste ervaring met de Caribische zee! Witte bountystranden, diep blauw water, en veel snorkelmogelijkheden.. Hier hebben we voornamelijk wat uitgerust (reizen is zwaar haha). We zijn dus ook wezen snorkelen en kwamen hier allerlei soorten vissen tegen, zoals blauwe gestreepte, scholen, vissen met een hele rare mond etc etc. In deze streek zijn er de afgelopen decennia veel orkanen geweest, met op ‘Dean' na allemaal vrouwennamen (wij weten ook niet waarom, ofwel ;)). Deze hebben een deel van het koraal verwoest, al was het nog grotendeels intact.. Vanuit Tulum reisden we vervolgens naar Chetumal, een grensstadje. Hier hebben we een Maya museum gezien. Verder was daar weinig te beleven, dus de volgende dag zijn we direct naar Belize doorgereisd. Daarover later meer, we hebben jullie voorlopig wel genoeg reisverhalen verteld denken we zo..

Groetjes , Femke en Thijs

Chelita Chiquita

Buenos dias,

Wat vliegt de tijd zeg, terwijl ik dit schrijf zit ik wederom in mijn schommelstoel en ben ik langzaam afscheid aan het nemen van mijn leventje hier in Leon. Nog één week en dan komt Thijs me opzoeken en zal ik na 4 maanden afscheid moeten nemen van 'mijn' León. Ik heb natuurlijk ontzettend veel zin om Thijs weer te zien en kan niet wachten tot ik op het vliegveld sta om hem op te halen, maar dat ik mijn leventje hier ga missen weet ik zeker. Ik woon nog steeds in de Residencia, waar ik eerst een kamer met Janie deelde, maar nu al 2 maanden de luxe heb van een eigen kamer. De eerste maanden woonden we er zo ongeveer alleen, maar de laatste paar weken is de residencia volgedruppeld met allerlei studenten uit Europa wat zorgt voor een gezellige sfeer. Daarnaast hebben we een aantal lieve, leuke Nicaraguaanse vrienden leren kennen waar we veel lol mee hebben. Na 4 maanden voelt het als een soort thuis ; de swingende salsamuziek op straat,de mooie Spaanse taal, de Nicaraguanen in hun schommelstoelen, het relaxte leefritme, de vriendelijke mensen die altijd in zijn voor een praatje, het hete temperatuurtje, het chaotische verkeer, de mannen die naar je fluiten en roepen en het feit dat de Nica's altijd wel een reden vinden voor een feestje. Dan heb ik het nog niet over Jorge, onze bewaker, die constant loopt te zingen en op dit moment 'My heart will go on' van Celine Dion op de repeatstand heeft staan omdat hij weer eens liefdesverdriet heeft. Daarnaast de 2 poetsvrouwen, die zouden moeten poetsen, maar alleen maar soaps kijken op tv en dreigbrieven op je schommelstoel hangen, als je de stoel per ongeluk buiten laat staan. Genoeg redenen om dit mooie leventje te gaan missen.

Masaya, Padre Ramos en vele afscheidsfeestjes
De afgelopen maand hebben we niet stilgezeten. Nadat Janie vertrokken was, begonnen Jorine en Rosan aan hun laatste 3 weken in het ziekenhuis en ging ik verder met mijn stage. In de Residencia kwamen 2 twee nieuwe Nederlandse meiden wonen; Nienke en Violet. Ze komen uit Groningen en kwamen hier ook coschappen lopen. Samen met hen hebben we een aantal gezellige weken gehad! Daarnaast hebben we in de weekenden nog enkele leuke uitstapjes gemaakt. Zo zijn Jorine, Rosan, Nienke en ik een weekendje naar Masaya geweest. Dit stadje op ongeveer 2 uur afstand van León is bekend vanwege z'n toeristische markt en wederom, z'n vulkaan. Op zaterdag beklommen we de vulkaan, dit keer echter met een taxi. Boven aangekomen hadden we een indrukwekkend uitzicht op de actieve krater. De taxi's werd geadviseerd de auto met de neus naar de uitgang te parkeren omdat de vulkaan weleens lichtjes uitbarst. De stenen vliegen dan in het rond en je kan dan maar beter maken dat je weg bent. Gelukkig hebben wij geen rondvliegende stenen gezien. Wel hebben we nog een bezoek gebracht aan een vleermuizengrot die gevormd is door lavastromen uit het verleden. De dag daarna zijn we naar de toeristische markt gegaan waar we veel souveniertjes hebben geshopt en de lekkerste verse fruitsapjes van Nicaragua hebben gedronken. Het weekend daarna was Jorine's laatste weekend en ook haar afscheidsfeestje werd gedomineerd door veel eten, lekkere cocktails en een goede fles wijn. Rosan en ik brachten het weekend daarna een bezoek aan Padre Ramos. Dit mangrovegebied aan de kust van Nicaragua staat bekend om zijn prachtige natuur en wilden we daarom graag bezoeken. Na een lange, hete, hobbel-de-bobbel-busreis kwamen we aan in het piepkleine dorpje Padre Ramos en gingen we op zoek naar een hostel. Dit bleek moeilijk dan gedacht. Na een half uur rondvragen, waarin wij het steeds benauwder kregen aangezien de laatste bus al weg was, wist iemand wel iets voor ons. We werden naar een huis gebracht waar 2 kamers waren. De bedden hadden matrassen als planken, de wc stond op poten in de tuin (oftewel een hokje met een gat in de grond) en we konden ons douchen met emmers koud water uit de put.. Tsja, we hadden ons op iets anders voorbereid, maar hadden weinig keus. Uiteindelijk hebben we goed geslapen en het douchen maar een dagje overgeslagen, aangezien onze 'douchemmer' bevolkt werd door beestjes. Die avond raakten we aan de praat met wat mensen uit het dorp en werden we uitgenodigd om mee te gaan naar een disco in het dorpje verderop. Dat wilden we weleens meemaken! We werden om 19 uur opgehaald door een auto die alle kleine dorpjes in de omgeving afging om discogangers op te halen en te droppen bij de plaatselijke disco. Het werd een super avond! De disco lag aan het strand en er waren alleen maar Nica's, wat erg gezellig was! We dronken Flor de Cana (Nica's Rum) en hebben de hele avond gedanst, waarna dezelfde auto ons om 12 uur weer braaf teruggebracht naar ons dorp. De volgende ochtend gingen we met een aardige jonge gids naar het Mangrovegebied. We voeren met een bootje door de Mangrove, wat erg mooi was! Onderweg meerden we aan bij een eiland, waar we een kleine berg beklommen en een prachtig uitzicht hadden over het hele gebied. Die middag gingen we weer terug naar León, waar we vanaf toen elke week een afscheid hadden. Rosan vertrok het weekend daarna, een week later Nienke en vandaag, weer een week later, Violet. En volgende week vertrek ik..

Mijn onderzoeksstage
Naast alle uitstapjes, heb ik natuurlijk ook nog gewerkt. Ik ben hier immers voor mijn onderzoeksstage en ben daar de afgelopen maanden druk mee bezig geweest. In tegenstelling tot de eerste paar weken, vond ik het de afgelopen maanden eigenlijk heel leuk om onderzoek te doen, wie had dat verwacht! Mijn begeleiding vanuit Nicaragua is gelukkig ontzettend goed. De dokters in het onderzoeksinstituut zijn heel aardig, hebben veel kennis en ik kan altijd bij ze terecht met mijn vragen. Om jullie geheugen op te frissen; mijn onderzoek gaat over de invloed van migratie van het dorp naar de stad op de geboorteuitkomsten van vrouwen die in de stressvolle periode van de migratie zwanger zijn. De inleiding van mijn artikel heb ik in December al geschreven, dus de afgelopen maanden heb ik me o.a. bezig gehouden met het verzamelen van de zwangerschapsuitkomsten en het verwerken van de resultaten. Aan de hand van een database hebben we de vrouwen geselecteerd die zwanger waren rond hun migratie. Met deze gegevens ben ik naar het ziekenhuis gegaan, waar ik stapels dossiers heb doorgespit om o.a. te kijken naar het geboortegewicht van het kindje, of het kindje te vroeg is geboren en of het kindje na de bevallig is overleden. Daarnaast heb ik gekeken naar complicaties tijdens de zwangerschap en algemene sociodemografische gegevens van de moeder. Dit werk deed ik in het chaotische archief van het ziekenhuis. Echt overal liggen dossiers, ongeloofelijk hoe ze daar nog iets terug kunnen vinden! Ik vond het dan ook niet vreemd, dat ik een gedeelte van de dossiers niet heb kunnen opsporen.. Ondanks het relatief saaie werk heb ik een leuke tijd gehad in het archief. Er werken ontzettend aardige mensen, met wie ik veel leuke gesprekken heb gehad en die allemaal Nicaraguaanse lekkernijen voor me meebrachten. Die ik dan vervolgens de helft van de tijd moest zien weg te smokkelen, omdat ze niet te eten waren..
Omdat ik niet alle gegevens in de dossiersheb kunnenvinden, zijn mijn begeleidster en ik nog een dag met een auto met chauffeur het veld in gegaan. We hebben een aantal vrouwen, waarvan ik de gegevens niet kon vinden, thuis opgezocht om ze te interviewen. Dit was een interessante en mooie ervaring! We kwamen in veel verschillende wijken van León en het was bijzonder om mijn 'onderzoekssubjecten' in het echt te zien en met ze te spreken. Nadat ik alle gegevens had verzameld heb ik alle gegevens verwerkt in SPSS (statisch programma) en heeft een statisticus me geholpen om alle berekeningen uit te voeren. Op dit moment heb ik mijn eindresulten en blijkt dat de migranten inderdaad een hoger risico hebben op vroeggeboorte, een kindje dat dood gaat na de bevalling en eenslechtere APGAR(voor de medici onder ons). Helaas zijn mijn resultaten vanwege de kleine onderzoeksgroep niet significant, ,maar doordat het onderwerp volkomen nieuw is in Latijns America, valt er mogelijk toch een interessant artikel uit te halen. Ik heb nu nog een week om de berekeningen af te ronden en alles op te schrijven. Dit gaat waarschijnlijk niet lukken in die korte tijd, dus helaas zal ik tijdens onze reis nog af en toe een middagje aan het onderzoek moeten werken. Dit geldt ook voor Thijs, wat het minder vervelend maakt. Samen aan het strand, met een vers fruitsapje achter de laptop ons onderzoek afronden, dat klinkt niet al te verkeerd..

Het dagelijkse leventje in León
Naast mijn onderzoeksstage heb ik nog tijd gevonden om andere leuke dingen te ondernemen. Zo ben Ik ben regelmatig gaan spinnen bij het spinningcentrum om de hoek en heeft onze bewaker Jorge een aantal keer Nicaraguaans voor ons gekookt. Ook heb ik Spaanse les gehad bij Adolfo, een jongen van 28 die advocaat is en daarnaast Spaanse les geeft. Hij is een hele relaxte jongen en is inmiddels een vriend geworden. Daarnaast zijn we bevriend geraakt met Felix en Arelys en hun schattige kindje Amanda Sophia (9maanden). Felix werkt bij ons favoriete restaurant en kwam af en toe langs de Residencia om te kletsen.We dachten eerst dat hij weer zo'n typische Nica was met foute bedoelingen, maar toen hij trots vertelde over zijn vrouw Arelys en hun kindje kwamen we erachter dat we een zeldzame Nica hadden gevonden; eentje die trouw is aan zijn vrouw en allen maar vriendschap met ons wilde. We nodigden hem, Arelys en Amanda Sophia op een avond uit om ons Hollandse eten te proeven. Aangezien dat een geslaagde avond was, hebben we vanaf toen elke dinsdag voor hen gekookt. Deze avondjes waren erg gezellig! Een van de anekdotes van deze avonden; Felix en Arelys willen in de toekomst graag nog een kindje en vinden het leuk om dat kindje een naam te geven die hier niet zoveel voorkomt. Ze waren dan ook erg geinteresseerd in de namen van onze familieleden. Eerst vertelde ik, aan de hand van foto's, de namen van mijn gezin en viel'Lieke' wel in de smaak. Omdat we toch foto's aan het kijken waren, liet ik ook de foto's van mijn opa's en oma's zien. Toen de foto van oma Truus passeerde keken ze elkaar aan en zeiden; 'Truus, dat is leuk!'. Maar toen de foto van oma Gerda passeerde waren ze helemaal enthousiast 'Gerda, dat wordt het!'. Zo zie je maar, mijn familie zal voortleven in Nicaragua! De afgelopen weken werd het op de ‘Hollandse' dinsdagavonden steeds drukker, Adolfo schoof eveneens aan voor de maaltijd en ook Eyner; de dansleraar van Rosan en Violet, was van de partij. Ze bleken elkaar allemaal via via te kennen, wat het alleen maar leuker maakte. Met dit gezelschap zijn we een aantal keer gaan stappen, wat voor de verandering wel heel leuk was. De mannen in ons gezelschap hielden de vervelende Nica's op afstand, waardoor wij rustig konden dansen. Via 'onze' mannen probeerden de vervelende Nica's soms wel contact te krijgen met ons. Zo vroeg een jongen aan Adolfo; 'Kan je me voorstellen aan die Chelita Chiquita?', oftewel; Kleine Buitenlander. Dat was ik dus.. Tsss, vergeleken met de Nica's ben ik normaal qua lengte, maargoed,vergeleken met de buitenlanders blijf ik natuurlijk klein..

Nu is mijn laatste week aangebroken en zal ik alle tijd nodig hebben voor mijn onderzoek, om mijn koffer te pakken en om afscheid te nemen van iedereen. Daarnaast heb ik sinds een week een nieuwe hobby; salsales bij Eyner. Superleuk! Helaas een beetje laat ontdekt, maar de basispassen gaan al aardig en aan het eind van deze week zal het er hopelijk een beetje uitzien als Salsa. Mijn volgende verhaal zal ik schrijven vanuit Guatamala. Ik hoop dat alles goed gaat met jullie en dat het goede weer ook bij jullie mag beginnen. Bedankt voor al jullie mailtjes en sorry dat ik zo weinig tijd heb om terug te mailen. Als afsluiter van dit Nicaragua avontuur, hieronder nog wat wist-je-datjes over dit prachtige land en de Nica's.

Wist je dat:
-Nicaragua met een oppervlakte van 130,373km2 het grootse land is van Centraal Amerika?
-Het land ongeveer 5.532.000 inwoners telt ?
-Nicaragua, na Haiti, het armste land is van Latijns Amerika ? 80% van de bevolking moet zien rond te komen van 2 dollar per dag? Het gemiddelde salaris 150 dollar per maand is?
-Wij in de stad weinig merken van de armoede, maar het wel zien aan het onderhoud van de straten en gebouwen in de stad en aan de piepkleine, krotten en houten zelfgetimmerde huisjes buiten het centrum?
-De linkse Sandinistische partij, met Daniel Ortega als president, op dit moment aan de macht is en erg corrupt is? Je grote kans hebt je baan kwijt te raken als je geen lid bent van de partij? -De laatste verkiezingen gesaboteerd zijn en er dit jaar opnieuw verkiezingen zijn die waarschijnlijk weer gesaboteerd gaan worden?
-Nederland om die reden zijn ontwikkelingshulp aan Nicaragua heeft opgeschort?
-Vrijwel alle Nicaraguanen last hebben van overgewicht en dit onder andere te zien is aan hun buik? Dit vreemd is, gezien de armoede in het land?
-Ze vaak te strakke, kleine kleren kopen, waardoor ook wij mee kunnen genieten van hun overtollige kilootjes?
-Er hier makkelijk een heel gezin op één fiets past? Vader, moeder, baby, kind, hond?
-Het hoofdingredient van elke maaltijd 'gallo pinto' is? Oftewel rijst met bonen? Dit best eetbaar is?
-De Nicaraguanen geen groenten eten en verzot zijn op zoet-zoeter-zoetst?
-Als je de weg vraagt aan Nicaraguanen ze dit niet aanwijzen met hun vingers, maar met hun lippen? Ze dit ook doen als ze iemand aanwijzen?
-Ze hun lippen dan tuiten alsof ze je een zoen gaan geven, maar vervolgens met die lippen wijzen waar je naartoe moet?
-Je als je een geschilde sinaasappel koopt uit moet kijken dat ze er geen eetlepel zout op doen? Ze hier hun sinaasappel alleen maar lusten met zout? Ze het zonder zout veel te zuur vinden?

Liefs, Femke

Jungle, tijgers, cyclonen en onze terugkeer in León

Buenos dias!

Dit stukje schrijvende zit ik buiten in mijn schommelstoel te genieten van het heerlijke windje en de redelijk koele avond. De dagen hier zijn heet, overdag zo tussen de 30 en 40 graden, de zon gaat onder rond 18u en dan is het heerlijk vertoeven buiten. Overdag kan je beter zorgen dat je in de schaduw blijft, we weten inmiddels feilloos van elke straat de schaduwkant aan te wijzen, één van de eerste dingen die je hier noodgedwongen leert! Verder heeft mijn kantoor airconditioning, wat onmisbaar is om goed te kunnen werken in deze temperaturen. Voor ons Hollanders is het even wennen aan dit soort weersomstandigheden, maar ik moet zeggen dat het snel went. De mensen hier staan vroeg op, omdat de temperatuur dan nog aangenaam is, ’s middags houden ze een siesta of hangen ze in hun schommelstoelen en ’s avonds genieten ze van de avond. De siesta sla ik over, maar verder heb ik het ritme een beetje overgenomen en dat bevalt goed! De weken hier vliegen voorbij, ik heb het nog steeds erg naar mijn zin en geniet van mijn leventje hier. Het is alweer even geleden dat ik een berichtje heb geplaatst en ik heb dan ook weer veel dingen meegemaakt! Ik zal beginnen bij ons jungle-avontuur, de afsluiting van onze reis door Nicaragua en Costa Rica.

Jungle avontuur
Na onze reis door Costa Rica waren Janie en ik de tweede week van Januari blij weer op Nicaraguaanse bodem te staan. We kwamen aan in Rivas, een plaatsje in het zuiden van Nicaragua. Vanuit hier zouden we op Jungle tour gaan naar Colón, een klein dorpje dat op een smalle landstrook ingeklemd ligt tussen het grote meer van Nicaragua, Lago Cocibolca, en de grens met Costa Rica. Via Robert uit Heeze, die we tijdens het reizen tegenkwamen, zijn we in contact gekomen met Hector, een dorpsbewoner die het toerisme in Colón aan het opzetten is. Robert heeft in Colón stage gelopen om onderzoek te doen naar de tijgers die daar in de jungle leven en raadde ons aan naar Colón te gaan. Vóór ons hadden nog maar enkele groepen toeristen een bezoek gebracht aan Colón, waardoor het wel een primitieve tocht zou worden. Maar daar hadden we geen bezwaar tegen! De dag voor vertrek kochten we op de markt kaarsen, laarzen, een klamboe en de grootste mannenbloezen die we konden vinden. Dit laatste leverde veel hilariteit op onder de verkoopsters. Colón is alleen bereikbaar per boot en we voeren dan ook gedurende 4 uur in een gammele boot over het lago Cocibalca. Deze boot zat vol dorpsbewoners die ons blanken vol verbazing aanstaarden en in een deuk lagen als wij weer eens zeiknat werden door een golf.. (we dachten de beste plekken in de boot te hebben gevonden, maar tijdens de tocht kwamen we er achter waarom die plekken niet populair waren onder locals..) Uiteindelijk kwamen we rond 18u ’s avonds aan op een prachtige plek. Langs het meer doemde allerlei houten huisjes met rieten dak op, voor deze huisjes stonden families op de boot te wachten. Ongeveer eenmaal per week gaat een familielid namelijk naar het vaste land om allerlei “luxe” producten, zoals cola, wc-papier, zeep en snoepjes, in te slaan. Iedereen hielp om de boot leeg te halen en ook wij blanken waren erg interessant. Al snel kwam een ander bootje ons ophalen en werden we naar ons huis aan het water gebracht. Het uitzicht vanaf ons huis was prachtig, we keken onze ogen uit. In het meer stonden reigers te vissen en ook zagen we veel andere vogels voorbij vliegen. Ondertusssen kwam er af en toe een vissersbootje langs en wasten mensen zich in het meer. Er heerstte een volkomen rust. Ons huis was het enige huis met af en toe electriciteit en we beseften ons dat we zo gewend zijn geraakt aan het constant aanwezig zijn van geluid en licht, dat deze stilte en duisternis ons vreemd voorkwam. We konden ons moeilijk voorstellen hoe het is om in zo’n afgelegen gebied te wonen. Er is alleen een basisschool in het dorp. De middelbare school is te ver weg, wat als gevolg heeft dat iedereen na de basisschool aan het werk gaat. De vrouwen in het huishouden, de mannen in de landbouw of de visserij. Wij konden ons niet voorstellen dat je daar wilt blijven wonen onder die omstandigheden, maar het merendeel van de mensen wil absoluut niet weg uit Colón. Ze vinden de stad veel te groot en druk en genieten van het rustige leventje in Colón. Bij aankomst in ons huis stond Dalia op ons te wachten, zij zou de komende 2 dagen voor ons koken en ze had onze slaapkamer (met gewone bedden) klaargemaakt. We kregen een heerlijk diner en gingen op tijd naar bed.

De volgende ochtend stonden we vroeg naast ons bed en kregen een typisch Nicaraguaans ontbijt. Dit hield in dat we om 7u ’s ochtends aan de rijst met bonen, ei, zelfgemaakte frietjes en koolsalade zaten. Voor ons even wennen, maar iets anders was er niet te krijgen en het smaakten ons nog bijzonder goed. De rest van de ochtend hadden we in ieder geval geen honger meer! We werden opgehaald door Hector en zijn zoon met wie we een bezoek zouden brengen aan de Jungle. Janie en ik hadden onze grote-sexy-anti-muggen-mannenbloezen en laarzen aan en waren er helemaal klaar voor. Hector had 2 paarden bij zich en het was de bedoeling dat wij daarop gingen zitten. Voor hen is een paard zoals een fiets voor ons, ze vonden het dan ook erg grappig om te zien dat wij het eng vonden en geen idee hadden hoe je op zo’n dier vooruitkomt. Maar oefening baart kunst en al snel ging het beter. Na 2 uur op het paard door een prachtige landelijke omgeving (en spierpijn!) kwamen we aan bij de jungle. Hector ging voorop en zijn zoon liep achteraan. Ze hadden allebei een kapmes bij en al snel hadden we in de gaten dat we op zoek gingen naar de tijgers. Eng idee, maar ze verzekerden ons dat de tijgers daar genoeg eten hebben en nog nooit een mens hebben aangevallen. Helaas (of gelukkig, het is maar hoe je het bekijkt) vonden we de tijgers niet. Wel kwamen we apen tegen en was de natuur heel mooi. Na 3 uur besloten we terug te keren, maar dit leek moeilijk dan gedacht. Hector had de weg gemarkeerd, maar hij had zoveel markeringspunten aangebracht dat het niet meer duidelijk was hoe we terug moesten. Gelukkig had de zoon van Hector een goed richtingsgevoel en bracht ons na een uur ronddwalen weer terug bij de paarden waarna we terugreden naar huis. Pfoe, we waren opgelucht weer terug te zijn! Maar het was een mooie ervaring! Die middag brachten we een bezoek aan het dorp, we kletsten met de plaatselijke bevolking, zagen een giftige slang en brachten een bezoek aan de dokterspost in Colón. Wederom keken we onze ogen uit. Wat een rustig en mooi leventje leiden de mensen daar!

De volgende ochtend kregen we weer een Nicaraguaans ontbijt en werden dit keer door Hector opgehaald met een boot. We maakten een tochtje over de Rio Toro. Ook dit was weer prachtig. We voeren over een rustige rivier, door de prachtige natuur en zagen velen vogels, apen, luiaards en leguanen. Opnieuw brachten we een bezoek aan het dorp, wat erg gezellig was. Bij terugkomst wachten ons een onaangename verassing. Hector vertelde ons dat er de volgende dag, onze vertrekdag, een kleine cycloon over Colón en het meer zou komen. Met de grote boot terugkeren over het water was gevaarlijk, maar Hector had een oplossing. We zouden om 5uur ’s ochtends de volgende dag vertrekken met een kleiner motorbootje en slechts een uurtje varen tot het dichtstbijzijnde dorp dat wel een busverbinding met het platteland had. Vanaf daar zouden we de bus nemen en toch terug kunnen keren naar León. Hector en zijn zoon zouden ons vergezellen, want ook zij moesten naar de stad. Zo gezegd, zo gedaan. De volgende ochtend zaten we om 5 uur in de boot en de tocht liep voorspoedig. Bij aankomst vertelde Hector trots dat hij gisteren wel een uur lang met de marine had gepraat om hen te overtuigen van de noodzaak van onze boottocht; “Wij studenten moesten echt terug naar León.” De marine had namelijk al het verkeer over water verboden omdat het te gevaarlijk was. Hector had hen overtuigd en op eigen risico mochten we deze veiligere variant van de boottocht toch maken.. Als we dat hadden geweten, waren we nog wel een dagje langer in Colón gebleven! Gelukkig liep het allemaal goed af en kijken we terug op een prachtige ervaring.

Terugkomst in León
Na een maand gereisd te hebben vonden we het heerlijk weer in León te zijn! Na een paar dagen alleen maar rijst met bonen, genoten we des te meer van alle lekkere restaurantjes in León. Ook vonden we het fijn weer onze eigen kamer te hebben. Natuurlijk moest ik weer beginnen met mijn stage, dit viel in het begin een beetje tegen, maar al snel zat ik er weer helemaal in. Janie had weer dagelijks spaanse les en zo pakten we ons oude leventje weer op. Na een week kwamen Jorine en Rosan terug uit El Sauce (waar ze coschap hebben gelopen), om hun laatste 5 weken coschappen in het ziekenhuis in Leon te gaan lopen. Het was erg leuk om elkaar weer te zien en het werd een gezellige avond! Met z’n vieren bezochten we dat weekend Leon Viejo. Dit is het oude León, wat in 1524 door de Spanjaarden werd gesticht. In 1610 werd de stad bedolven onder het as van een vulkaan en verwoest. De Spanjaarden en de lokale bevolking vluchten weg en bouwden vlak daarna een nieuw León; het huidige León. León Viejo staat op de erfgoedlijst van Unesco en er zijn opgravingen te zien. Het is niet heel indrukwekkend, je ziet alleen lage muren en met uitleg van een gids kan je je voorstellen wat het geweest moest zijn. Maar het was de moeite waard. We hebben weer wat geleerd over de historie van León.

Cosiguina en Janie’s laatste week en Managua
Het daaropvolgende weekend, het laatste weekend van Januari, was ook meteen het laatste weekend van Janie. Dit weekend reisden we met z’n vieren af naar het noordwesten van Nicaragua, naar de vulkaan de Cosigüina. Deze vulkaan was met 3000 meter ooit de hoogste van Centraal Amerika, maar in Januari 1835 kwam daar een einde aan. In dit jaar vond hier de grootste en gevaarlijkste vulkaaneruptie sinds 1500 plaats. Het as van deze eruptie werd teruggevonden tot in Mexico en Colombia. Op dit moment is de vulkaan nog maar 872 meter en bevindt zich op de top een prachtig kratermeer, dat helderblauw van kleur is. Wat verder bijzonder is aan deze vulkaan is dat je op de top uitkijkt over zee en over 3 landen; Nicaragua, El Salvador en Honduras.

Zaterdagochtend vertrokken we vroeg richting Potósi, vlakbij dit dorpje zouden we overnachten in de Ramsar Lodge. Daar aangekomen gingen we samen met de zoon van de eigenaar een bezoek brengen aan het dorpje Potósi en de zee bij Potósi. De zee en het uitzicht waren mooi en op het moment dat wij er waren, kwamen veel vissers aan land met hun vangst. Eén visser had een haai gevangen en wij mochten mee gaan kijken hoe ze die haai gingen “slachten”. Daarnaast konden we de rest van de indrukwekkende visvangst bewonderen. Op de terugweg liepen we langs allerlei plaatselijke huisjes in een prachtige omgeving, onderweg kochten we her en der alle ingrediënten voor ons diner en ons ontbijt. Aangekomen bij de Lodge, gingen we naar een termaal bad, waar we midden in de natuur konden genieten van dit warme water. Om ons heen zagen we vele vuurvliegjes (en muggen). De vuurvliegjes geven letterlijk veel licht in het donker en waren overal om ons heen. Heel bijzonder om te zien! De volgende ochtend stond onze wekker om half 5. We genoten weer van een echt Nicaraguaans ontbijt en begonnen daarna samen met een gids (dezelfde jongen) aan de beklimming van de Cosiguina. Na 3 uur flink doorwandelen door een mooi droog regenwoud bereikten we de top van de Cosigüina, met inderdaad een prachtig uitzicht!! We daalden af via de andere kant van de vulkaan en kwamen na in totaal 8 uur weer terug bij de Lodge. Het laatste uur was pittig en we waren dan ook heel blij dat we eindelijk terug waren! Een lekkere lunch stond op ons op te wachten en we gingen met de eerstvolgende bus weer terug richting León. Het was een vermoeiend weekend, maar we kwamen voldaan weer terug in León!

In de daaropvolgende week hebben we meerdere keren Janie’s afscheid gevierd. Oftewel, we vonden dit een mooi excuus om lekker te gaat uiteten en cocktails te drinken! Op vrijdag vertrok Janie richting vliegveld, wat ik heel jammer vond!! Maar door een sneeuwstorm in Houston kon ze niet vertrekken en had ze een vertraging van 2 dagen. Ze was dus nog in Nicaragua, maar bleef in de hoofdstad Managua om op het vliegtuig te wachten. Omdat we het wel leuk vonden om Janie nog even te zien, besloten Rosan en ik die zaterdag naar een natuurpark; El Brujo, bij Managua te gaan. Janie kwam hier ook naartoe en zo hadden we nog een gezellige dag. Die avond namen we dan echt afscheid en gingen wij weer terug naar León. Janie is inmiddels weer veilig in Nederland en heeft het kouddd!

Hopelijk gaat met jullie alles goed in Nederland, voor jullie komt het mooie weer ook langzaam dichterbij.. Ik begin alweer aan mijn laatste maand in León. Over 5 weken komt Thijs hiernaartoe, waar ik ook veel zin in heb! Maar nu nog even genieten van het leventje hier.
Hou jullie taai in de kou en tot mails/bels!

Liefs, Femke

Eindelijk..de foto's!!

Hola,

Hier zijn dan eindelijk de foto's van onze reis door Nicaragua en Costa Rica. Het zijn er een heleboel geworden..
http://01.nl/9qiar

Met mij gaat alles nog steeds erggoed, het is fijn om weer in León te zijn! Ik ben druk met mijn stage en we hebben alweer wat mooie plekjes in Nicaragua bezocht. Daarover, en over het jungle avontuur later meer!

Groetjes!

Nica's y Tico's

Buenos dias!

Dit keer weer een berichtje uit León. We zijn weer veilig 'thuis' en hebben de afgelopen weken genoten van onze mooie reis! We hebben veel mensen ontmoet, veel mooie plaatsen bezocht en veel gelachen. Helaas is het rustige leventje nu afgelopen en is de gewone werkweek weer begonnen.

Schildpadden en nieuwjaar in San Juan del Sur
In het zuiden van Nicaragua, vlakbij de grens met Costa Rica, ligt aan de rand van een baai, de havenstad San Juan del Sur. Het is een gezellige, relaxte, erg toeristische badplaats. Het zuiden van Nicaragua is duidelijk toeristischer dan de rest van het land! Van vele Nicaraguanen en andere toeristen hadden we gehoord dat San Juan del Sur dé plaats is om Oud & Nieuw te vieren. Het kleine plaatsje wordt elk jaar overspoeld door locals en toeristen die naar een van de vele strandfeesten gaan om het nieuwe jaar in te luiden. Aangekomen in San Juan del Sur gingen we op zoek naar ons gereserveerde hotel. Achter de balie stond een rare, oudere vrouw, ze leek onder invloed van drugs en ook de kamers zagen er vies uit. We besloten op zoek te gaan naar een ander hotel en hadden dat wonder boven wonder snel gevonden. Omdat de prijzen verviervoudigen tijdens Oud en Nieuw en we toch zuinige Hollanders blijven, besloten we met z'n vieren één tweepersoonskamer te delen, met 2 extra matrassen op de grond. Dat was erg knus.. maar we hebben het overleefd! We hadden gehoord dat je in San Juan del Sur schildpadden kunt bekijken met een tour. Dit leek ons leuk, maar door een gelukkig toeval deed een veel betere kans zich voor! Tijdens een taxiritje ontmoetten we een aardige taxichauffeur, we raakten aan de praat en kwamen er al snel achter dat hij jaren had gewerkt bij het schildpaddenreservaat. Hij bood ons aan om voor een klein bedrag onze gids te zijn en te zorgen voor het vervoer. We besloten dit aanbod aan te nemen en het werd een van de mooiste ervaringen van onze reis!

Het wildreservaat heet La Flor en het staat bekend als de legplaats van twee soorten zeeschildpadden: de Paslama en de Tora, die schilden hebben met een doorsnede van 2 meter. In het legseizoen, dat tot en met Januari duurt, komen de schildpadden 's nachts massaal het strand op om hun eieren te leggen en te begraven. Na een hobbelige taxirit van bijna een uur kwamen we aan bij het wildreservaat. Bij het reservaat bevindt zich een militaire basis, hier zijn dag en nacht meerdere militairen aan het werk om de stranden goed te bewaken. De schildpadden worden namelijk in hun bestaan bedreigd, mede doordat hun eieren een lekkernij zijn voor de bevolking. Elke nacht sluipen vele dieven op het strand rond om de eieren te roven. De eieren zijn namelijk erg kostbaar dus er kan veel geld mee worden verdiend. De militairen proberen dit tegen te gaan, maar omdat een gepakte dief nauwelijks straf krijgt, laten de dieven zich niet snel afschrikken. Bij de militaire basis werden we vriendelijk onthaald door een ex-collega van onze taxichauffeur, deze bioloog vertelde ons enthousiast over het broedproces van de schildpadden en alles wat daarmee te maken heeft. De schildpadden leggen 's nachts hun eieren, ze doemen op uit de zee, laten zich door de golven meevoeren, lopen het strand op en graven daar een kuil waar ze wel 100 eieren per keer in leggen. Ze dekken de kuil weer netjes af en verdwijnen weer in zee. Na 50 dagen komen de eieren vanzelf uit en leggen de jongen de gevaarlijke weg naar het veilige water van de zee zelf af. Slechts 1% van hen haalt de volwassen leeftijd, vanwege vele vijanden en obstakels op hun weg. De eieren horen 's nachts uit te komen, omdat de kans op overleving dan veel groter is. De schildpadjes die per ongeluk toch overdag uit hun ei kruipen worden door de biologen verzameld en 's avonds uitgezet. Net op het moment dat de biologen de babyschildpadjes wilden uitzetten, kwamen wij aan op de basis en mochten we meehelpen! Dat was echt super! (Zie de foto's) De biologen die werkzaam zijn in het reservaat gaan, in toerbeurt, het strand op om het aantal schildpadden dat aan land komt te tellen. Zo kunnen ze in kaart brengen hoe het is gesteld met het bestaan van de schildpadden. Wij mochten mee met de bioloog en dat was heel bijzonder, er kwamen die avond wel 150 schildpadden aan land. We hebben van heel dichtbij het broedproces gezien en mochten zelfs één schildpad helpen met graven. Ze had namelijk maar 1 achterpoot, waardoor het erg zwaar voor haar was. Indrukwekkend!! Het is moeilijk op papier te beschrijven, maar door de foto's krijgen jullie misschien een indruk. Na bijna 8 uur op het strand vonden we het mooi geweest. We besloten terug te gaan, maar bij de basis wachten ons een onaangename verassing. Het was blijkbaar te gevaarlijk om zo laat nog terug te rijden en dus moesten we blijven slapen op de basis. Daar hadden we niet op gerekend..maar de militairen en taxichauffeur waren erg lief, één militair bood ons zelfs zijn kamer aan. (zonder hem uiteraard ;)). Jorine en ik besloten van dit aanbod gebruik te maken, maar nadat we een rode krab, een grote vogelachtige spin, een pad en 1000 insecten ontdekten, besloten we toch maar in de hangmat buiten te gaan slapen..Dat beviel beter en we werden goed bewaakt door de militairen met hun geweren. Die ochtend om 6u werden we gewekt door de bioloog, er waren weer schildpadden op het strand! Dit keer konden we ze bij daglicht zien, dat was nog mooier. Na al die indrukken waren we blij dat we rond 7u weer terug konden naar ons hotel, om daar heerlijk te gaan slapen en na te genieten van deze bijzondere ervaring!

Diezelfde avond was het alweer Oudjaar, wat we op het strand hebben gevierd. Er waren veel strandfeesten, zowel van lokale tentjes als van grote discotheken van Nicaragua, die hun tent hadden opgebouwd in San Juan del Sur. Wij hebben enkele van deze feestjes bezocht en stonden om 0.00u op het strand met een fles champagne! Zo hadden we nog nooit Oudjaar gevierd! We moesten nog aan jullie denken, daar in de Hollandse sneeuw..

De volgende dag zijn Rosanne en ik nog een wandeling gaan maken naar een groot Christusbeeld dat uitkijkt over de stad. Vanuit hier hadden we een mooi uitzicht over de baai en de omgeving. Onderweg kwamen we nog een bewaker tegen die ons een typisch Spaans liedje leerde. Hij wilde vervolgens ook een Nederlands liedje leren, waarop Rosan en ik, zo vals als kraaien, De meeste dromen zijn bedrog voor hem zongen. Hij vond het prachtig. Haha! Voor Jorine en Rosan was dit de laatste dag van hun reis, zij moesten helaas weer terug om coschappen te lopen. Janie en ik hadden nog 2 weken te gaan en besloten het buurland Costa Rica te gaan verkennen.

Costa Rica
Tsja, wat moet ik zeggen over Costa Rica, we belanden in ieder geval in een enorme cultuurshock! Costa Rica is een van de rijkere landen in deze streek en dat is ook te zien. De Amerikaanse invloed is heel erg duidelijk..wat wij jammer vonden. Het land is helemaal ingericht op Amerikaanse toeristen, zowel de overdreven manier van aanspreken als qua prijs. Voor een gemiddelde dagtour betaal je minimaal 80 dollar. Ter vergelijking; in Nicaragua betaal je 10 dollar. Ook de prijzen voor eten, slapen en dagelijkse boodschappen zijn hoog. Soms zelfs hoger dan in Nederland! Verder merk je aan alles dat het land beter ontwikkeld is, het wegdek is beter, de bussen zijn beter, de mensen zien er westerser uit en bijna iedereen spreekt Engels. Zodra wij Spaans begonnen te praten, waren ze helemaal verbaasd! 'Wow..jullie spreken goed Spaans!' (haha..dat valt wel mee, maar vergeleken met al die Amerikanen wel) Frustrerend ook, want wij wilden graag Spaans praten, maar dat vertikten die Costaricanen dan weer.. Zoals je merkt waren wij niet echt dol op de Tico's (zo noemen ze zichzelf). We hadden vaak heimwee naar Nicaragua, wat nog lekker puur is, zonder die stomme Amerikaanse invloeden. We zijn een kleine week in Costa Rica geweest en brachten onze eerste dag door in Liberia, een klein plaatsje vlak over de grens. Een poging om een tour te doen mislukte, we moesten namelijk 100 dollar betalen om een vulkaan te beklimmen en daar hadden we geen zin in! We vertrokken dan ook al snel naar Monteverde.

Costa Rica; Monteverde en San José
Monteverde is de toeristische trekpleister van Costa Rica en is wereldberoemd om zijn unieke nevelwoudreservaat. Wij overnachten in een schattig, toeristisch dorpje, Santa Helena, genaamd. Hier was het koud en regende het de hele dag...! Dat zijn we niet meer gewend, dus dat viel wel even tegen. De volgende ochtend vertrokken we in een enorme toeristenbus richting het nevelwoudreservaat van Santa Helena. Hier maakten we een wandeling op de vele wandelpaden die hier waren aangelegd. We moesten uitkijken dat we niet tegen andere toeristen aanliepen, maar het was wel een mooi woud. Na een paar uur werden we weer opgehaald door de toeristenbus die ons terugbracht naar het hostel. Dat moet wel gezegd worden over Costa Rica, ze hebben het goed aangepakt met het toerisme! Dat is ook wel nodig, want uit gebrek aan belangrijke exportproducten is toerisme de belangrijkste inkomstenbron van het land. Die middag bezochten we een slangenmuseum, waar we veel slangen hebben gezien en hebben geleerd dat lang niet alle slangen gevaarlijk zijn. Slangen zijn juist heel belangrijk voor het ecosysteem en worden vaak ten onrechte vermoord door mensen. We ontmoetten een Mexicaanse slangenexpert die ons dit alles vertelde en ons ook heeft geleerd hoe we een slang op kunnen pakken. Wat we vervolgens maar niet uit hebben geprobeerd.. De volgende dag vertrokken we met de bus naar San José, de hoofdstad van Costa Rica. Deze enorme stad heeft een aantal mooie gebouwen en musea, maar heeft behalve dat niet veel te bieden. We wilden een tour maken naar een watervallenpark, maar dit kostte 80 dollar, wat ik niet kon betalen. Janie is wel gegaan en heeft een grappige dag gehad met allemaal Amerikaanse toeristen. Ik ben met een meisje uit ons hostel naar het nationale museum van Costa Rica geweest. Dit was een mooi museum en ging over de geschiedenis van Costa Rica. Samen met enkele meisjes uit ons hostel zijn we 's avonds nog naar de bioscoop geweest, naar La Turista. Erg gezellig!

Costa Rica; Fortuna; de vulkaan en ons raftavontuur
De volgende ochtend vertrokken we naar onze laatste bestemming in Costa Rica; La Fortuna. Deze stad in het noorden van het land wordt gedomineerd door de vulkaan Arenal. Deze mooie vulkaan was inactief tot in juli 1968 een aardbeving deze vulkaan deed ontwaken. Hij rommelt onophoudelijk en elke dag is er wel een kleine eruptie. Als je geluk hebt zie je 's avonds zelfs lava over de hellingen stromen. Dat geluk hadden wij niet, toen wij er waren was de vulkaan al een paar maanden 'in slaap'. Toch hebben we met een tour de vulkaan bezocht, we maakten een leuke wandeling, waarbij we veel uitleg kregen over de omgeving en de natuur. We hebben zelfs een typische Costaricaanse kikker gezien (een felgroene, met van de grote ogen en rode pootjes)! Tijdens dezelfde tour hebben we ook een bezoek gebracht aan de beroemde Hot Springs aan de voet van de vulkaan. Van deze Hot Springs was echt een enorm kuuroord gemaakt met wel 20 verschillende warme zwembaden, superdeluxe.. Midden in het grote zwembad staat een bar waar je vanalles kunt drinken. Dit was leuk, maar we hadden het na een 2 uurtjes wel weer gezien! De drankjes aan de bar konden we namelijk niet betalen..
De laatste dag in Costa Rica vonden we het tijd voor wat avontuur! We zijn gaan raften op een niveau III/IV rivier. Dat leek ons wel stoer, maar toen we hoorden dat dit het hoogst haalbare niveau is voor toeristen schrokken we wel even. Waarom hadden we ook alweer dat niveau gekozen? Toen we in het busje stapten zaten er tot onze opluchting ook 3 oude Amerikanen in het busje (rond de 60-70 jaar), als zij het konden, konden wij het ook! Toch zakte de moed ons alweer in de schoenen toen we in het busje een half uur uitleg kregen over allerlei gevaarlijke situaties waarin je kon belanden en hoe je jezelf daar uit moest redden:waterkolken, omkiepende boten waar je onder kunt belanden, gevaarlijke grote stenen, sterke stroming.. De persoon die naast je in de boot zit is je maatje en moet je redden als er iets gebeurt. Daar was onze grootste angst; we moesten niet naast die bejaarden komen te zitten! Eenmaal aangekomen bij de boot zorgden we dus dat we werden ingedeeld in een boot met allemaal sterke mannen; een Tico-gids, twee Franse homo's en een Israëlier. Gelukkig bleek het allemaal niet nodig. De stromingen waren sterk, het was behoorlijk eng, maar wel super gaaf! We zijn gelukkig in de boot blijven zitten, wel moest ik de Israëlier (mijn maat) redden toen hij bijna uit de boot viel.. haha! Dat vond hij volgens mij niet zo leuk. Helaas hebben we geen foto's van dit avontuur, want we mochten onze camera's niet meenemen en een dvdtje met foto's kostte 25 dollar.

Na dit avontuur waren we heel blij dat we weer terug gingen naar 'ons' Nicaragua. We hadden nog een jungle tocht in de planning staan en daar hadden we veel zin in! Hoe die tocht is verlopen en hoe het ons hier in León vergaat horen jullie volgende keer. Bedankt voor jullie mailtjes, telefoontjes en alle interesse in deze reis!

Liefs, Femke

Hola, hola camaron sin cola!*

*grappig begroetingsrijmpje dat we hier vaak horen.
Het betekent letterlijk; 'hallo, hallo,garnaal zonder staart!'

Allereerst een gelukkig nieuwjaar!! Terwijl ik dit verhaal op de site zet zijn Janie en ik in Costa Rica. De afgelopen 2 weken hebben we samen met Jorine en Rosan door Nicaragua gereisd. Het was een leuke, hele gezellige en mooie tijd! Na deze reis zijn we hélemaal verliefd geworden op het land Nicaragua. De natuur is gevarieerd en prachtig, het land heeft zowel aan de oost als westzijde zee en de mensen zijn ontzettend aardig en behulpzaam. Nicaragua telt nog maar weinig toeristen, wat voor het arme land jammer is en wat onbegrijpelijk is gezien de prachtige natuur en de mogelijkheden hier. Het toerisme zou de economie van het land een goede boost kunnen geven, echter het geld en de kennis om het toerisme voldoende te stimuleren ontbreken. Reizen door Nicaragua is dan ook wat primitiever dan reizen door andere Latijns-Amerikaanse landen, maar daardoor niet minder leuk! Het busvervoer vindt plaats in gedoneerde oude schoolbussen uit de Verenigde Staten, is erg hobbelig en minder comfortabel. Daarnaast is Spaans spreken bijna noodzakelijk en door het beperkt aantal toeristen moet je vaak wat meer moeite doen om een tour te regelen. Maar als je deze tour eenmaal geregeld hebt, krijg je zonder uitzondering ontzettend vriendelijke, enthousiaste gidsen die trots zijn op hun land en cultuur en je hier graag alles over vertellen. Nu we in het relatief rijke, toeristische Costa Rica zijn, beseffen we dat des te meer.

Chinandega en de vukaan San Christobal
Op 18 december begon onze reis. We vertrokken bepakt en bezakt richting het slaapstadje Chichigalpa, waar Flor de Caña, de beroemde rum uit Nicaragua wordt gemaakt. We reisden al snel door naar Chinandega. Dit stadje in de noordwesthoek van Nicaragua telt 442.000 inwoners en is vrij rustig. Toeristen waren er al helemaal niet te vinden! Dat verbaasde ons in eerste instantie eningszins.. We wilden namelijk de hoogste vulkaan van Nicaragua, de San Christobal, beklimmen en hadden wel meer fanatiekelingen verwacht. Ook snapten we niet waarom onze reisgidsen deze beklimming nauwelijks beschreven, later zouden we snappen waarom..Deze vulkaan is maarliefst 1745m hoog en na de Cerro Negro, de kleinste vulkaan, waren we op zoek naar meer uitdaging! Uitgezwaaid door onze dronken hotelbaas vertrokken we om 6u 's ochtends richting de vulkaan. Hier werden we opgewacht door een oude man, die onder de vulkaan woonde en onze gids bleek te zijn. We kregen allemaal een stok, waar we om moesten lachen; dat was toch niks voor ons! Na een tijdje lopen piepten we wel anders. De begroeing veranderde langzaam van dichtbegroeid bos, in minder begroeide flanken met dode bomen, in gras en mos en uiteindelijk in mul, los zand zonder enige begroeing. Vanaf de start was het ontzettend steil en aangekomen bij het losse zand zakten we bij elke stap omhoog, weer 3 stappen omlaag. Dit was ontzettend zwaar! Na een paar uur ploeteren waren we ervan overtuigd dat we bijna bij de top waren, dat gaf moed. Tot de gids ons vertelde dat we nog minstens 2 uur moesten. Dat was echt te veel! Janie kon niet meer op haar Teva's, mijn knie deed pijn en ook Jorine en Rosan gaven het op. Met pijn in ons hart moesten we toegeven dat we de top niet zouden halen. En onze oude gids op kaplaarzen had nog genoeg energie over..shame on us! Maar, het uitzicht was prachtig en het was al bij al een mooie ervaring!

Estelí en Miraflor
Na dit avontuur zetten we onze reis voort richting Estelí. In dit lelijke stadje was weinig te beleven, maar vanuit Estelí maakten we een dagtripje naar Miraflor. Dit prachtige natuurreservaat ligt op ongeveer 2uur van Estelí en heeft 3 verschillende klimaatszones, droog, gemengd en vochtig. Miraflor is naast natuurreservaat ook de woonplaats van veel boerenfamilies die hier hun vee houden. We vertrokken met de lokale bus over een behoorlijk hobbelige weg en zagen het stadslandschap langzaam veranderen in een bergachtige, bosrijke omgeving met veel boerenbedrijfjes en families. We werden afgezet bij het hoogste punt van Miraflor waar we een gids hoopten te vinden. Dit bleek moeilijk dan gedacht. Gelukkig stapte er een aardige man uit de bus die in Miraflor werkt en zich over ons ontfermde. Zijn moeder bleek op een van de boerderijtjes te wonen en we werden uitgenodigd om daar te ontbijten. Terwijl we genoten van heerlijke pannenkoeken met fruit, bereid op echt vuur, ging de man voor ons op zoek naar een lokale gids. We kletsten ondertussen met zijn moeder die een kleinkind in Nederland bleek te hebben en daar zelfs op bezoek was geweest! Na een tijd was een lokale gids gevonden, lees; van het boerenland geplukt. Het was een aardige jongen die een paar uur met ons heeft gewandeld door het mooie natuurgebied met veel verschillende soorten bomen en planten, orchideeën en een waterval. Na deze wandeling wachten ons een heerlijke lunch op oma's boerderij. Kortom, een geslaagde dag!

Canyon van Somoto
Onze volgende bestemming was Somoto. Dit stadje op slechts enkele kilometers van de grens met Honduras is rustig en er waren wederom weinig toeristen te vinden. Onze belangrijkste reden om Somoto te bezoeken was de Cañon de Somoto. Deze schitterende Cañon waardoor de Rivier Coco stroomt, is ongeveer 3 km lang en heeft een ontstaansgeschiedenis van 7 tot 10 miljoen jaar. De Cañon is als het ware een diep ravijn, tussen 2 kliffen, in de loop der jaren uitgesneden door de kracht van de rivier. Geleerd van ons vorige avontuur, hadden we een dag vantevoren gezorgd voor een lokale gids. Samen met 3 tsjechen gingen we op pad. We kregen reddingsvesten aan en na een stuk zandweg begon de klautertocht over rotsen en stenen al snel. Tussendoor zwommen we stukken door het ijskoude water. Het was het mooiste wat we tot dan toe hadden gezien! De rivier was krachtig en helder, de omgeving prachtig en zwemmen tussen de enorme kliffen in de rust van de natuur was heel bijzonder. Onbegrijpelijk dat er nog maar zo weinig toeristen zijn die dit stukje natuur hebben ontdekt! Wel was het water ijskoud..december blijkt de koudste maand te zijn en zelfs de gids stond te trillen van de kou. Maargoed, het was de moeite waard! Onze gids, die in een dorpje bij de Cañon woont, vertelde ons dat hij samen met andere dorpsbewoners reddingsvesten heeft gekocht om tours te kunnen organiseren. Een hele investering voor deze mensen en bovendien een goed initiatief! De reddingsvesten zijn nog niet terugbetaald, maar met de 15 toeristen die er per week zijn, kunnen ze zich financieel redelijk redden. Ik ben ervan overtuigd dat dit stukje natuur over 10 jaar niet meer zo onontdekt is als nu..Na deze 5 uur durende, schitterende maar vermoeiende tocht kregen we een lokale lunch met rijst en bonen in de woonkamer van de gids, bereid door zijn tante. Heerlijk!

Kerst in Granada en Canyoping
Door al deze avonturen zouden we bijna vergeten dat het bijna Kerst was. Moeilijk voor te stellen hier in de zon, maar de kerstbomen en kerstverlichting in de huizen en op straat deden ons er telkens weer aan herinneren. Het echte kerstgevoel en de sneeuw hebben we een jaartje overgeslagen, maar het werd toch een mooie kerst. We vierden Kerst in Granada, de oudste koloniale stad van Latijns Amerika, gesticht in 1524. Jarenlang was het een welvarende stad, maar door vele oorlogen is daar nog maar weinig van over. Wel heeft het stadje het best gerenoveerde centrum van het land. Er zijn mooie gekleurde huisjes en kerkjes te vinden en er rijden veel koetsen rond waar je een ritje in kan maken. Ook het aantal toeristen hier was relatief groot. We overnachten in een mooi hostel in een straat met allemaal westerse restaurantjes. We waren helemaal gelukkig.. Na een week rijst met bonen hadden we ontzettend zin in westers eten en daar hebben we dan ook van genoten! Op kerstavond brachten we een bezoekje aan de kerk en trakteerden we onszelf op italiaans eten met rode wijn. Mmm! Wijn is hier duur, dus extra bijzonder! Eerste kerstdag brachten we vooral door op terrasjes, met (wederom) veel en lekker eten. Daarnaast hebben we het centrum verkend. Tweede kerstdag waren we weer toe aan wat meer avontuur. We gingen met een gids op pad richting het park behorend bij de vulkaan Mombacho, hier gingen we een canyoping tour doen. Canyoping betekent dat je aan een soort kabelbaan door de boomtoppen zoeft, als Tarzan. Dat was super! We durfden steeds meer en hebben zelfs de 'Superwoman' (ik) en de 'op z'n kop' variant gedaan. Zie de foto's voor het resultaat! Het was veel te snel weer afgelopen.. Daarna gingen we een boottochtje maken op het Lago Cocibolca, het tweede grootste meer van Latijns Amerika, na Lago Titicaca in Boliva en Peru. Vlakbij de kust ligt een verzameling van 360 vulkanische eilanden, Las Isletas genaamd. Met het bootje voeren we langs de vele eilandjes, veelal bewoond door rijke Nicaraguanen en Amerikanen, die hier hun vakantiehuizen hebben gebouwd. Daarnaast was er een apeneiland, waar enkele apen waren neergezet. Zielig, want ze komen daar niet vandaan en kunnen er niet meer af. Ook zagen we enkele vogels en mooie plantjes. Na een uurtje waren we weer aan land en maakten we ons op voor onze volgende bestemming; Isla de la Ometepe.

Isla de la Ometepe
Isla de la Ometepe is het grootste eiland van het meer van Cocibolca. Ometepe is het Nahuatl (inheemse taal) woord voor 2 bergen, genoemd naar de 2 vulkanen Maderas en Concepción die het eiland vormen. Het eiland is 31 km lang en 8 km breed. De vulkaan De Concepción is met 1610 m de tweede hoogste vulkaan van het land en ook een van de meest actieve, de laatste uitbarsting was in 1986. Met de boot vertrokken we richting het eiland en kwamen aan land bij het grootste dorpje van het eiland, Moyogalpa genaamd. Dit dorpje bestond uit de haven en één weg. We hadden al snel een hostel gevonden. De eigenaar had wel eigenaardig haar..hij had een soort vastgekoekte dreadlock-staart, die hij zo te zien al jaren niet had gewassen en liep op blote voeten. Al snel bleek het hele hostel bevolkt te zijn door dit soort eigenaardige toeristen. We vielen een beetje uit de toon en vonden het bovendien een smerig hostel. Overal liepen katten en het gerucht ging dat er vaker katenhaar in het eten zat.. We hebben daar dan ook niks gegeten! Ook dacht ik kattenhaar in mijn handdoek te hebben, maar het bleek vals alarm. Op de eerste dag ontmoeten we in het dorp een gids, Nain genaamd. Hij nam ons die middag mee naar Laguno Charco Verde, waar we een stukje rondliepen (lees 10 minuten, terwijl ons 2 uur was beloofd..). Alles bleek overstroomd te zijn door eerdere regenval. De zonsondergang die we daar bekeken maakten alles goed, die was prachtig! De volgende ochtend stonden we vroeg op om samen met Nain en een vriendin van hem de vulkaan de Concepcion te beklimmen tot de helft.. Tot de top durfden we niet meer en bleek ook niet zo veilig te zijn. Het was een mooi klim, met wederom mooie uitzichtspunten en een mooi bos. We hebben daar zelfs wilde apen gezien! We durfden niet te klagen. Joost en Caitlin hebben me namelijk een boek gegeven over lichamelijk gehandicapten die Nicaragua doorkruisen in rolstoelen en met krukken. Deze mensen hebben ook de Concepcion beklommen en hebben zelfs de top gehaald. Vraag me niet hoe, want het was behoorlijk stijl! Respect! De volgende dag gingen we de rest van het eiland verkennen per fiets. Rosan kon helaas niet mee fietsen omdat ze haar knie had verdraaid. Ze kon wel met het tourbusje mee, waardoor ze toch het eiland heeft gezien. Janie, Jorine en ik hebben 3 uur gefietst van de ene kant van het eiland naar de andere. De heuvels waren steil, de fietsen niet van het beste materiaal en mijn fiets stond vanaf het begin half op de rem waardoor ik al snel behoorlijk chagrijnig was en mijn fiets even in de berm gooide..Toen deed hij het weer! Gelukkig maar! En Janie en Jorine lachen natuurlijk.. Het was een mooie tocht door boerendorpjes met boerenhutjes en bewoners die niet dagelijks blanke, blonde meiden zagen passeren. We waren een attractie en de bewoners waren bijzonder vriendelijke en behulpzaam. Ook voor ons was het een leerzame ervaring, we zijn nu een expert in het per fiets passeren van kuddes koeien en wilde paarden. Aangekomen in het dorpje Altegracia gingen we samen met Rosan lunchen bij Playa Santa Domingo. Janie en ik zijn daarna nog ruim 2 uur gaan fietsen richting de Petrogliefen. Ook dit was weer een mooie ervaring. Een dronken archeoloog leidde ons gratis rond en vertelden ons vanalles. Tussendoor bood hij ons rum aan, maar die hebben we vriendelijk geweigerd, we moesten immers nog terug fietsen en dat was vast geen succes geworden. Na de inspanningen van die dag eindigde onze fietstocht bij Ojo de Agua, een natuurlijke waterbron waar we heerlijk konden zwemmen. Jorine en Rosan wachten hier op ons en gezamenlijk gingen we moe maar voldaan met de bus weer terug naar ons hostel.

Zo, dat zijn wel weer genoeg verhalen voor nu dacht ik zo..De bijbehorende foto's heb ik nog niet op internet gezet, maar Jorine wel, dus je kunt alvast op haar site kijken:
http://picasaweb.google.com/118252284403174382169/KerstvakantietjeNica?authkey=Gv1sRgCLjHsriLi--Lbg&feat=directlink
De komende dagen verblijven Janie en ik nog in Costa Rica, waarna we weer terug gaan naar Nicaragua om de jungle te bezoeken. 17 januari moet ik weer beginnen in León en zal deze verlengde kerstvakantie helaas weer afgelopen zijn! Hopelijk gaat in Nederland ook alles goed met jullie en is de sneeuwval weer iets minder. Hou jullie taai in de kou en tot mails!

Liefs, Femke

Quien causa tanta alegría?

¨La Concepcion de Maria¨! Oftewel; ¨Wie veroorzaakt alle vreugde?¨ ¨De bevruchting van Maria!¨ Deze zin stond centraal op 7 december. In heel Nicaragua wordt dan een groot feest gevierd ter ere van de bevruchting van Maria.. Tsja, een beetje raar zijn die Nicaraguanen wel! Zowel 7 en 8 December zijn nationale feestdagen en dus hadden wij ook vrij! Op 7 December om 18u was er een grote kerkdienst, waarna iedereen de straat op ging. In alle huizen waren mooie altaartjes voor Maria gemaakt. Het ene altaartje nog mooier dan het andere! Overal liepen kinderen (en volwassenen) met nog lege rugzakjes. Ze gingen langs alle altaartjes en stelden bovenstaande vraag. Bewoners van het huis antwoorden vervolgens; ¨La Concepcion de Maria¨ en gaven iedereen iets mee. Van snoep tot appels, suikerriet en drinkbekers. Niet te geloven hoeveel lekkere dingen de mensen in huis hadden gehaald om bij hun poort uit te delen! Aan het einde van de avond waren alle rugzakjes bomvol. Ook wij wilden wel wat in onze rugzakjes en deden vrolijk mee. Vooral Janie had een grote buit binnengesleept, ik had helaas alleen een tandenborstel. Om 0.00u werden vervolgens nog kerstliedjes gezongen in de kerk tegenover de Residencia. Hier zijn we nog even naar gaan luisteren, waarna we als een blok in slaap vielen.

Op 8 december hadden we ook nog vrij en zijn we naar het strand Las Peñitas geweest. Dit prachtige strand ligt in León op ongeveer 20 minuten van de Residencia. Het was er heel mooi, druk en bloedheet.. We hielden het niet lang vol in de zon, maar hadden al snel een alternatief gevonden; een vers fruitsapje drinken in één van de strandtentjes. Ook hebben we nog een vers visje gegeten en zijn we de zee in geweest. Een relaxed dagje uit!

Een werkdag in León
Ik zou het haast vergeten, maar tussendoor heb ik ook nog gewerkt! Om 7.00u ´s ochtends gaat mijn wekker, waarna ik onder een koude douche ga staan, een kleffe bruine boterham met banaan eet en naar mijn stage wandel, waar om 8.00u de werkdag begint. En je zal het niet geloven, maar zelfs ik mis de hollandse boterhammen! Op mijn stage heb ik een eigen bureau tegenover mijn begeleidster, ik werk daar tot 12u achter mijn laptop aan mijn artikel. Ik ben de eerste weken bezig geweest met het verzamelen en lezen van literatuur het het schrijven van de inleiding. Best saai om hier een hele dag mee bezig te zijn. Ik ben toch meer gemaakt om direct met patiënten te werken denk ik. Toch moet ik zeggen dat ik er steeds meer lol in krijg. Inmiddels is mijn inleiding helemaal af en daar ben ik best trots op!
Om 12u gaat ere en alarm af in de hele stad, een teken dat de lunchpauze van twee uur begint. Janie heeft elke dag Spaanse les van 9u tot 12u en haalt me van mijn werk op. Ze heeft dan mestal lekkere broodjes van het Franse bakkertje bij zich, die we vervolgens bij ons favoriete cafeetje ¨La Rosita¨ opeten. Om 14u ga ik weer aan de slag, Janie gaat dan boodschappen doen of lekker relaxen-lezen-leren in de Residencia. Ja, Janie zorgt goed voor me hier! Om 17.30u is mijn werkdag weer afgelopen en ga ik terug naar de Residencia waar we dan met z´n vieren uit gaan eten of zelf koken. In de avonden doen we vanalles; van een honkbalwedstrijd bezoeken, tot een boekje lezen, naar de film en om niet te vergeten onze nieuwe tijdsbesteding; Gooische vrouwen kijken op de laptop met chips en cola! Engelbert is dood!

Stappen in León
De afgelopen vrijdagavonden zijn we uitgeweest in León; een belevenis op zich! Op zo´n avond hebben we allemaal onze mooiste jurkjes aan en gaan we westers uit eten, dat is relatief duur, namelijk 5euro per persoon, maar een heerlijke afwisseling na elke dag rijst met bonen! Vervolgens gaan we cocktails drinken in een hostel genaamd Via Via, mete en liveband. Hier begint het al, de Nicaraguaanse mannen dringen dan om een plaatsje bij ons aan tafel en om een dans met ons. Veel vrouwelijke, blanke toeristen zijn er niet, dus we hebben weinig concurrentie. Jammer genoeg.. Rond 12u gaan we dan, met al die tafelgenoten achter ons aan, naar de Cameleon waar we salsa kunnen dansen. Een gesprek met die kerels begint vaak wel leuk, een dansje is ook nog wel gezellig (al is dat met mijn ritmegevoel en Hollandse heupen waarschijnlijk niet om aan te zien, maar daarna begint het.. ¨Geef me nou een kusje¨ ¨Je hebt in Nederland een vriend, maar heb je er hier ook al één dan?¨ ¨Nee, ik heb een vriendje en wil geen ander vriendje¨ ¨Maar 4 maanden? Denk je nou echt dat hij dan geen andere meisjes heeft daar?¨ ¨ohh..één kusje!¨
AHHHHHHHH! Om gek van te worden! En ze zijn allemaal hetzelfde! Rosan was laatst met een jongen aan het praten, bleek hij verloofd te zijn en kregen wij die verloofde achter ons aan.. Volgende keer doen we onze lelijke vesten en bergschoenen aan en blijven de jurkjes in de kast!

de kathedraal van León en de beklimming van Cerro Negro
Op Zaterdag 11 December hebben we de kathedraal van León beklommen. Deze Basilica de La Asunción is de grootste kathedraal van Midden Amerika en is gebouwd in 1747. Vanwege de armoede in dit land, is er geen geld om de kerk te restaureren en van de buitenkant ziet de kerk er dan ook lelijk uit. De verf bladdert van de kathedraal en de muren zijn zwart van het roet van de auto´s. Van binnen is de kathedraal beter onderhouden en beroemde dichter Rúben Dario ligt hier begraven. Vanaf het dak van de kathedraal heb je een prachtig uitzicht op León en op de 14 vulkanen rondom León. De jongste van deze vulkanen , ontstaan in 1850, heet Cerro Negro. We hebben deze vulkaan op de 12de beklommen samen met een gids en andere toeristen. Cerro Negro betekent zwarte heuvel en dat is typerend voor deze vulkaan. De flanken zijn onbegroeid en bedekt met zwarte as en brokken vulkanisch gesteente. De vulkaan is nog actief en dat is te zien aan de rook die op meerdere plaatsen uit de grond komt. De tocht naar boven duurde 2 uur en vanuit daar hadden we een prachtig uitzicht! Om weer naar beneden te komen, moesten we van de steile helling naar beneden rennen/lopen/vallen. Dit was erg leuk, want je zakte bij elke stap weer tot je knieeën in de stenen en dat leverde hilarische momenten op. Beneden aangekomen waren we pikzwart en weer een mooie ervaring rijker.

Voorlopig wel weer even genoeg verhalen. Op dit moment zijn we met z´n vieren aan het reizen door Nicaragua, wat erg mooi is. Ik start weer met mijn stage op 17 januari. Tot die tijd gaan we genieten van dit mooie land! Jullie allemaal een hele fijne kerst en bedankt voor al jullie berichtjes en mailtjes. Erg leuk om te lezen! Helaas heb ik nog weinig tijd gehad om terug te mailen, maar ik hoop dat jullie hier voorlopig even genoegen mee nemen.

Voor ik het vergeet, hier de link met foto´s bij dit verhaal; http://www.mijnalbum.nl/Album=BR76HGF8

Mijn adres en telefoonnummer;
Cuarto número 7
Costado oeste del Parque San Felipe
León, Nicaragua
tel ; 0050586964379

Veel liefs, Femke